Η δεξιά στην μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν και παραμένει μειοψηφία. Αυτό επέτρεψε σε διάφορους «πονηρούς» να κάνουν καριέρα υποδυόμενοι αρχικά τους εκφραστές της δημοκρατικής παράταξης για να μεταπηδήσουν με την κατάλληλη ευκαιρία. Αυτό δεν αφορά μόνο στα σημερινά αποφόρια του εκσυγχρονισμού στο υπουργικό συμβούλιο αλλά και μια μακρά παράδοση εβδομήντα χρόνων.

Οι παλιότεροι γνωρίζουν την φιλελεύθερη καταγωγή του Ευάγγελου Αβέρωφ (αρχηγός ΝΔ), του Κων/νου Τσάτσου (ΠτΔ), του πολυπληθούς κύκλου της αποστασίας του 1965, της “διεύρυνσης” του Καραμανλή του μείζονος λίγο πριν από την κοσμογονία του 1981, που απορρόφησε τα υπολείμματα της Ένωσης Κέντρου-νδ και τέλος την προσπάθεια παλινδρόμησης κατά το βρώμικο 89, με χρήση της Αριστεράς ως βακτηρίας του πατρός Μητσοτάκη.

Θα έλεγα ότι η εξαίρεση, ενός αμιγώς δεξιού εγχειρήματος χωρίς καθοριστική συμβολή μοσχευμάτων από το κέντρο ή λαϊκότερα κινήσεων αποστασίας, υπήρξε η άνοδος στην εξουσία του Κώστα Καραμανλή του ελάσσονα κατά το 2004 (45%)! Η πλέον φιλόδοξη κι αυθεντική προσπάθεια της ελληνικής δεξιάς, που ήρθε μετά από μακρά προηγηθείσα περίοδο παρακμής, απέληξε στο Βατερλώ της χρεωκοπίας … Ωστόσο ποτέ δεν μπόρεσαν οι επόμενες ηγεσίες να ξαναπλησιάσουν εκείνη την επίδοση Καραμανλή, παρά την μεταγενέστερη απορρόφηση της ακροδεξιάς (ΛΑΟΣ κι εν συνεχεία της Χρυσής Αυγής) ή την μαζική εξαγορά στελεχών με πρόφαση το αντισύριζα μέτωπο. Ουκ εα με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον …

Το χειρότερο όμως δεν είναι τόσο το ποσοτικό μειονέκτημα, αυτό που αναγκάζει μια παράταξη να προστρέχει σε δάνεια, συχνά με αδιευκρίνιστους όρους, αλλά ότι έτσι κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού περνά σταθερά έξω από το βασικό κορμό της. Αυτός διαχρονικά λειτουργεί ως θεματοφύλακας ενός αραχνιασμένου συντηρητισμού κι ο,τιδήποτε το νέο που έρχεται απ’ έξω, αντιμετωπίζεται με εγγενή εχθρότητα. Από την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης μέχρι την νομοθεσία για τους ομόφυλους.

Διαχρονικές μεθοδεύσεις

ΠΡΩΤΟ: Ως συνέπεια των παραπάνω, δεν ξενίζει η στρατηγική προσήλωση της δεξιάς σε καλπονοθευτικά συστήματα που μετατρέπουν την σχετική πλειοψηφία σε παντοδυναμία.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Βασίζεται στην απορρόφηση μέχρι εξαφάνισης των αντισυστημικών δεξιών τάσεων. Φρόντιζε ανέκαθεν να διατηρήσει εντός των τειχών την ακροδεξιά, αποτελώντας μοναδική εξαίρεση στο ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον. Έτσι η ΝΔ αποτελεί πανευρωπαϊκό περίγελω εμφανίζοντας ως αντιπρόεδρο του φιλελευθερισμού της τον Άδωνη Γεωργιάδη, έναν αντισημίτη που κυκλοφορούν βίντεο να κραυγάζει συνθήματα του Γκαίμπελς . Και πρώτο τη τάξει υπουργό, τον γραμματέα νεολαίας του Παπαδόπουλου, που κυκλοφορούσε με τσεκούρι. Τέτοιου είδους επιδόσεις γνησιότητας τις ζηλεύουν ακόμη και «φιλελεύθεροι» της Βαλκανικής ενδοχώρας , όσο κι αν δεν φαίνεται να ενοχλούνται στο εσωτερικό διάφοροι εγχώριοι διανοούμενοι, πρόθυμοι να διυλίσουν τον αριστερό κώνωπα και να καταπιούν κάθε ακροδεξιά κάμηλο (γιατί άραγε;) Κάπως έτσι, από τους μηδίσαντες της κατοχής που βρήκαν φιλοξενία και ξέπλυμα στην επίσημη δεξιά, περάσαμε στους μηδίσαντες της Χούντας και της προδοσίας της Κύπρου.

ΤΡΙΤΟ: Ευνοεί την πολυδιάσπαση της δημοκρατικής παράταξης.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Αξιοποιεί την πολιτική σταθερά του ΚΚΕ. Σταθερά όσον αφορά στην παντελή απροθυμία εμπλοκής του στο πολιτικό παίγνιο, μετά το βρώμικο 89 και την διάσπαση. Όπως και μικρότερες δυνάμεις που βρίσκονται σε παρόμοια στάση άρνησης, στο αριστερό άκρο του φάσματος.

Εκλογές σε μια Ελλάδα, τύπου Ουγγαρίας

Ποια είναι λοιπόν η σημερινή εκλογική κατάσταση, στο πνιγηρό καθεστώς ορμπανικού τύπου; Αυτό αναγνωρίζεται πια ότι υπάρχει ακόμη κι από όσους διακρίναν μια υπερβολή στο αίτημα διεθνών παρατηρητών αν και για την Ουγγαρία τους φάνηκε φυσιολογικό. Σοβαρολογούσαν άραγε στο Ευρωκοινοβούλιο όταν υπερψήφιζαν την καταδίκης ή μήπως τότε υπερβάλλανε και το ξανασκέφτηκαν;

Όπως έδειξε πάντως η πρόσφατη μέτρηση της MRB, τα ΜΜΕ κι η δικαιοσύνη θεωρούνται από το κοινό ότι έδρασαν στα Τέμπη ως παραρτήματα του Μαξίμου και περιορίστηκαν πια σε μονοψήφιο ποσοστό όσοι εγκρίνουν την κυβερνητική στάση. Ο ένας στους τρείς βρήκε το αίτημα Κασσελάκη εύλογο και την παρουσία διεθνών παρατηρητών απαραίτητη. Δεν έπεισε ίσως όλο το κόμμα του, έπεισε όμως πολλούς έξω από αυτό.

Παραδόξως για το υφιστάμενο πνιγηρό τοπίο η εκλογική πρόγνωση παραμένει αρκετά ισορροπημένη. Διακρίνεται μια ισοπαλία μεταξύ δεξιών-αντιδεξιών δυνάμεων, με μια συμμετρία περίπου 50-50%. Στις ευρωεκλογές φαίνεται ότι η διαμαρτυρόμενη δεξιά κι η διαμαρτυρόμενη αριστερά θα προσεγγίσουν το 20%, αθροιζόμενων των διάφορων εκδοχών τους. Οι κυβερνώσες εκδοχές της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς επίσης μάλλον ισορροπούν περί το 30%.

Η μόνη αλλά σημαντική διαφορά είναι ότι η μεν κυβερνώσα κεντροδεξιά παραμένει αφενός ενιαία εντός ΝΔ, παρά τις γκρίνιες Σαμαρά κλπ. Αφετέρου, η δεξιά του Κυριάκου διαθέτει έναν ακόμη Κυριάκο (Πιερακάκη) ως χρυσή μετεγγραφή κι έναν Κυριάκο (Βελόπουλο) ως δεξιό αμορτισέρ και δυνητικό εταίρο.

Η δε κυβερνώσα κεντροαριστερά είναι σπασμένη τουλάχιστον στα δύο και αλληλοϋποβλεπόμενη. Βλέπει ως επίδικο τον δικό της «μικρό τελικό», ενώ το κυρίως ματς που είναι το να βρεθεί επιτέλους ο Μητσοτάκης σε θέση μειοψηφίας, είναι εφικτό ως το νοητό της άθροισμα. Έχει όμως πολύ ευρύτερο ενδιαφέρον και απρόβλεπτες εξελίξεις, η αιφνίδια προσγείωση του «κυβερνήτη» από την τόση αλαζονεία του στην αγωνιώδη κατάσταση του να νιώσει καυτή την ανάσα του διώκτη του στο σβέρκο , την 9η Ιουνίου.

* Ο Θανάσης Οικονόμου είναι Πρώην βουλευτής, μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ