Αν αγωνιστούμε όπως στο δεύτερο ημίχρονο, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σφίξουμε λίγο περισσότερο τις γραμμές μας στην άμυνα και κυρίως το κέντρο, αν ανέβει λίγο ο Χολέμπας, γυρνάει περισσότερο για βοήθεια στην άμυνα ο Σαμαράς, βελτιωθεί ο Νίνης και εγκλιματιστεί ο Χαλκιάς, είναι πιθανόν να τα καταφέρουμε. Όχι, δεν πάμε να επαναλάβουμε το θαύμα του 2004, αλλά μία αξιοπρεπή εμφάνιση μπορούμε να την έχουμε.

Επιτέλους, άρχισα να γράφω το κομμάτι, για το ποδόσφαιρο, που ήθελα από προχθές, αλλά μία σειρά τυχαίων γεγονότων δεν μου το επέτρεψε. Βεβαίως, όπως σας έχω προϊδεάσει, δεν θα είναι για το Euro, αλλά αναμνήσεις από το Μουντιάλ του 1970. Η επιθυμία μου γεννήθηκε, σίγουρα λόγω των (ποδοσφαιρικών) ημερών, αλλά κυρίως όταν στο ημερολόγιο είδα ότι προχθές ήταν η μέρα που ο Γκόρντον Μπανκς έκανε την απόκρουση του αιώνα σε εξ επαφής κεφαλιά του Πελέ.

Τη θυμάμαι λες και ήταν χθες. Η μεγάλη Βραζιλία, η καλύτερη, κατ' εμέ, όλων των εποχών κέρδισε 1-0 την κάτοχο του τροπαίου Αγγλία, αλλά όλοι είχαν να λένε, και οι παλιοί συνεχίζουν να το λένε, για την απόκρουση του Μπανκς στη κεφαλιά του Πελέ. Αυτή η απόκρουση ήταν νομίζω που κατέστησε τον Μπανκς ισάξιο με τον Λεβ Γιασίν, τον τρομερό και φοβερό Ρώσο τερματοφύλακα, που είναι και ο αγαπημένος μου.

Όπως επίσης έχουν να λένε για την απίστευτης ποδοσφαιρικής ευφυΐας προσποίηση του Πελέ στον τερματοφύλακα της Τσεχοσλοβακίας. Αν μάλιστα από την προσποίηση έμπαινε και το γκολ, οι ειδήμονες του ποδοσφαίρου είναι σίγουρο ότι θα το είχαν κατατάξει αν όχι το κορυφαίο, σίγουρα ένα από τα κορυφαία, του προηγούμενου αιώνα.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, που διεξήχθη στο Μεξικό ήταν, κατά τη γνώμη των ειδικών, και νομίζω συνεχίζει να είναι, το κορυφαίο από η γέννηση του θεσμού και μέχρι σήμερα. Θαρρείς και ο Θεός είχε ευλογήσει εκείνη τη φουρνιά των παιχτών. Λες και τους είχε διαλέξει έναν έναν για να διαφημίσουν το ποδόσφαιρο. Η φαντασία και η τεχνική, στο Μουντιάλ του '70, ανέβασαν το ποδόσφαιρο στον Όλυμπο. Και από τότε ο θρόνος του, σαν βασιλιάς των σπορ δεν αμφισβητείται.

Η Βραζιλία είχε -θυμάμαι ακόμη και σήμερα, μετα από 42 χρόνια, όλη την ενδεκάδα που έπαιξε στον τελικό με την Ιταλία- τους Φελίξ, Κάρλος Αλμπέρτο, Μπρίτο, Πιάζα, Εβεράλντο, Κλοντοάλντο και τώρα κρατηθείτε Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Πελέ, Ριβελίνο. Που να ξαναβρείς τέτοιους και τόσους πολλούς παιχταράδες μαζεμένους σε μία ομάδα!!!

Πως να μην σηκώσει το κύπελλο, διαλύοντας στον τελικό, με 4-1, την μεγάλη Ιταλία των Ρίβα, Φακέτι, Ματσόλα, Μπονινσένια, Μπούρνιτς, Ντομεγκίνι, Αλμπερτόζι. Μια Ιταλία που στον ημιτελικό είχε κερδίσει, με 4-3, την (Δυτική τότε) Γερμανία των Μπεκενμπάουερ και Μίλερ, σ' ένα συγκλονιστικό αγώνα, με απίστευτη διακύμανση του σκορ, που σου έκοβε την ανάσα. Έναν αγώνα που κρίθηκε στην παράταση, με την κανονική διάρκεια να λήγει 1-1, και με τους Γερμανούς να ισοφαρίζουν ακριβώς στο 90'.

Τους Γερμανούς που στον προημιτελικό είχαν νικήσει με 3-2 την Αγγλία, παίρνοντας έτσι τη ρεβάνς για την ήττα τους στο τελικό του 1966. Μία ήττα μέσα στο Λονδίνο, στο ιστορικό Γουέμπλεϊ, με 4-2, στην παράταση, και με ένα γκολ αμφισβητούμενο, αφού όπως απεδείχθη, μετά από πολλά χρόνια και με τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, δεν ήταν γκολ, καθώς μετά το δοκάρι η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή του τέρματος, όπως εσφαλμένα υπέδειξε ο διαιτητής.

Το Μουντιάλ του '70 το θυμάμαι για τρεις λόγους. Ο πρώτος, για όλα όσα σας περιέγραψα. Για την πανδαισία του θεάματος που προσέφερε στους οφθαλμούς και τα συναισθήματα που αυτό προκαλούσε. Ο δεύτερος, γιατί είναι η πρώτη μου τηλεοπτική εμπειρία σ' αυτό το επίπεδο. Είναι η πρώτη ζωντανή μετάδοση Μουντιάλ (Παγκόσμιο Κύπελλο το λέγαμε τότε) από τη νεοσσή ελληνική τηλεόραση. Και την πρώτη φορά, όταν μάλιστα είσαι 11 χρονών, τη θυμάσαι για πάντα. Όπως θυμάμαι και την προσελήνωση, ένα χρόνο πριν το Μουντιάλ, του «Απόλλων» και το πρώτο βήμα, του Άρμστρονγκ στο φεγγάρι.
Ο τρίτος λόγος που κρατά άσβεστη τη μνήμη μου για το '70 είναι εξ αιτίας μιας απουσίας. Της απουσίας της δικής μας εθνικής ομάδας από το ποδοσφαιρικό ραντεβού στο Μεξικό.

Ο Θεός εκείνη την περίοδο δεν είχε ευλογήσει μόνον τη Βραζιλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, είχε ευλογήσει και την Ελλάδα. Η εθνική μας είχε στις τάξεις της τον Παπαϊωάννου, τον Καμάρα, τον Σιδέρη, τον Μποτίνο, τον Δομάζο, τον Κούδα, τον Χάϊτα. Παίχτες ακόμη αξεπέραστοι. Ισάξιοι με τους ξένους αντιπάλους τους. Χαραγμένοι στη μνήμη για πάντα όσων έτυχε να τους δουν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στα «χωράφια». Κι όμως αυτή η ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί στο Μουντιάλ. Για ένα βαθμό μας πήρε τη θέση η Ρουμανία του Ντουμιτράκε και Ντεμπόρσκι.

Θα ήταν η πρώτη μας φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Δυστυχώς, φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό. Κι ας βάλαμε αποκάτω την Πορτογαλία του μεγάλου Εουσέμπιο, που το 1966 έκανε θαύματα. Ποιός δεν θυμάται το 4-2 στο Καραϊσκάκη ή το 2-2 στην Πορτογαλία που είχαμε προηγηθεί με 2-0 με Μποτίνο και Ελευθεράκη, και ισοφαριστήκαμε στο 80' και το 85'. Πως να ξεχάσεις το 2-2 με τη Ρουμανία στην έδρα μας και το 1-1 στο Βουκουρέστι. Και τώρα πάμε σε Euro και Μουντιάλ με τον Καραγκούνη, τον Κατσουράνη και τον Γκέκα!

Δεν πειράζει. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι, άλλες δεξιότητες, άλλοι στόχοι. Τότε ορισμός της επιτυχίας ήταν να καταφέρουμε να πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση. Τώρα ορισμός της αποτυχίας είναι αν δεν καταφέρουμε να προκριθούμε στον επόμενο γύρο της μεγάλης διοργάνωσης.

Και επειδή η πολιτική με τραβάει απο το μανίκι, δεν μπορω να μην το πω. Να λάβουμε υπόψη μας ότι το κρίσιμο ματς για το αν θα περάσουμε ή όχι στους οκτώ θα δοθεί την παραμονή των εκλογών. Μία βδομάδα από σήμερα, στις 16 Ιουνίου, με τη Ρωσία. Αν την Τρίτη, 12/6, έχουμε κερδίσει την Τσεχία μπορει να μας αρκεί και μία ισοπαλία για να προκριθούμε. Αν προκριθούμε, η ευφορία που θα επικρατήσει ενδεχομένως να επηρεάσει, σε ένα βαθμό, και την ψήφο. Προς ποιά κατεύθυνση; Άγνωστο. Ίσως να μπορούν να μας το πουν οι δημοσκόποι με τα exit poll και την βοήθεια ψυχαναλυτών....