Η κυβέρνηση συνεχίζει το περίφημο δόγμα «νόμος και τάξη». Όπως μπορεί. Με χαλκευμένα βίντεο, με εμφυλιοπολεμική ρητορική, με επίδειξη ακραίας καταστολής. ΜΑΤ παρίστανται προληπτικά σε κινητοποιήσεις (βλ. αγροτικά μπλόκα), απεργοί επιστρατεύονται, φύλλα πορείας πάνε κι έρχονται.

Όλα αυτά ενώ έχει αποκαλυφθεί ότι η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή κάνει θραύση στην Αστυνομία και ενόσω η Ελλάδα κατηγορείται διεθνώς, από τη Διεθνή Αμνηστία, μεγάλα ξένα ΜΜΕ (Ο Guardian ακόμη περιμένει τη μήνυση του Δένδια για το ρεπορτάζ του περί κακοποίησης κρατουμένων…) ως τον επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η στρατηγική της έντασης, που εφαρμόζει με ακραίο τρόπο η κυβέρνηση, δεν «κονταίνει» μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Αν ήταν απλώς ένα παιχνίδι, όπου η κυβέρνηση πετά μπανανόφλουδες στην αξιωματική αντιπολίτευση για να τις πατήσει και να εκτεθεί στα μάτια των «νοικοκυραίων», τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Και εν πάση περιπτώσει, τότε θα ήταν πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει πώς θα αμυνθεί. Εδώ, όμως, υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας.

Ενώ η Χρυσή Αυγή προελαύνει και έχει ανοίξει τις αγκάλες της για να πάρει τις ψήφους της τυφλής διαμαρτυρίας (αυτές, δηλαδή, που άκριτα, απολιτικά, μπορεί από «κόκκινες» ή «ροζ» να γίνονται μαύρες κατράμι), είναι η κυβέρνηση που καλλιεργεί το έδαφος του τέρατος. Του τέρατος που απειλεί πλέον ευθέως να οδηγήσει την κοινωνία στον εκφασισμό και την Ελλάδα πολύ πίσω ακόμη και από τα αυτονόητα κεκτημένα του Διαφωτισμού. Του τέρατος που «εξοικειώνει» την κοινή γνώμη με καταστάσεις μεσαιωνικές, με νοοτροπία ζούγκλας, με επιθυμία εμφυλίου πολέμου.

Το 10ήμερο της ντροπής

Μια ματιά στο τελευταίο 10ήμερο είναι αρκετή: επί 6 χρόνια, ο άγρια ξυλοκοπημένος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου πάλευε να δικαιωθεί για την υπόθεση της «ζαρντινιέρας». Σε μία οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, δε θα ήταν δύσκολο: μόνο το βίντεο να δει κανείς, όπου οι αστυνομικοί τον κλοτσούν βάζοντας το κεφάλι του «κόντρα» στην ζαρντινιέρα, θα ήταν αρκετό.
Στην Ελλάδα, όμως, οι εν λόγω αστυνομικοί αθωώθηκαν. Έτσι απλά.

Την περασμένη Παρασκευή, ένας Σενεγαλέζος μετανάστης, 37 ετών, έχασε τη ζωή του, κατά τη διάρκεια καταδίωξής του από τη δημοτική αστυνομία. Στην απελπισία του, πήδηξε στις γραμμές του τρένου, στο Θησείο και στην υπό διεξαγωγή έρευνα μένει μόνο να δείξει αν πέθανε από σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι κατά την πτώση ή από ηλεκτροπληξία στις γραμμές του ηλεκτρικού. Κι όμως, η είδηση  πέρασε στα ψιλά. Στα πολύ ψιλά. Όπως και το γεγονός ότι οι αφρικανικής καταγωγής μετανάστες που συγκεντρώθηκαν στο σημείο για να διαμαρτυρηθούν, «τις άρπαξαν» από τους αστυνομικούς και κάποιοι απ’ αυτούς προσήχθησαν στο τμήμα. Έτσι απλά.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, ετάφη στο Α’ Νεκροταφείο ο αμετανόητος Ντερτιλής. Ο χουντικός που δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Μυρογιάννη, έξω από το Πολυτεχνείο και στη συνέχεια κόμπασε στον σοφέρ του: «είδες ρε; 45 χρονών (sic) άνθρωπος και τον πέτυχα με τη μία στο κεφάλι». Στην κηδεία αυτού του αμετανόητου χουντικού, παρέστησαν βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου, ενώ έπεσαν και μπαλωθιές. Και δεν άνοιξε ρουθούνι. Δεν σοκαρίστηκε κανείς. Ούτε λόγος, φυσικά, να καταδικάσει η κυβέρνηση τις μπαλωθιές και τα συνθήματα για τον Παπαδόπουλο και τη χούντα. Πλήρης και επιλεκτική ανοχή. Στόχος είναι ο Διαμαντόπουλος και ο Παναγούλης μόνο.

Και τέλος, οι συλληφθέντες στην Κοζάνη: με εμφανή τα σημάδια της άγριας κακοποίησης στα πρόσωπά τους, τις μαρτυρίες των συγγενών τους για όσα υπέστησαν να συγκλονίζουν και τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Νίκο Δένδια, να αποδεικνύεται ατρόμητος προ του γελοίου και να υποστηρίζει ότι οι φωτογραφίες τους υπέστησαν ψηφιακή επεξεργασία για… να γίνουν ξανά αναγνωρίσιμοι. Φουσκωμένα πρόσωπα, πρησμένα μάγουλα, φρύδια και χείλη που αιμορραγούσαν έπρεπε να «διορθωθούν», για να γίνουν αναγνωρίσιμοι, λοιπόν. Τόσο απλά. Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης Κοζάνης, που μας ενημέρωνε ότι… ασκήθηκε μόνο η απαραίτητη βία. Στη θεωρία περί «κρατικού μονοπωλίου της βίας», προστίθεται ως «τροπολογία» και η «απαραίτητη βία». Τόσο απλά. Και ουδείς εξεγέρθη. Ο αρμόδιος υπουργός, βέβαια, εξήγγειλε ότι θα γίνει έρευνα. Όπως έγινε και για τους αστυνομικούς του τμήματος Ομονοίας, που είχαν ζηλέψει το Αμπού Γκράιμπ. Και ακόμη και δημοσιολογούντες, να φλερτάρουν με τα πιο σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα και να υπονοούν αυτό το περίφημο «καλά τους κάνανε, τρομοκράτες ήταν τα κωλόπαιδα».

Ένα δεκαήμερο, λοιπόν, αυτό το τελευταίο, είναι αρκετό για να δει κανείς αρκετές ψηφίδες ενός παζλ, που σχηματίζεται με ταχύτατους ρυθμούς. Και θα αποκαλύψει στο τέλος ένα πορτρέτο, ενός τέρατος, ικανού να πλήξει ανεπανόρθωτα τη Δημοκρατία. Αν ο Δεκέμβρης του 2008 και το Μνημόνιο ήταν αρκετά προκειμένου οι βόμβες σε κατσαρόλες να γίνουν καλάζνικοφ, ο εν εξελίξει εκφασισμός της κοινωνίας προοιωνίζεται τα χειρότερα. Κι αν το παζλ ολοκληρωθεί, κι αν το τέρας αφεθεί δυναμώσει, τότε θα είναι πια αργά. Κι αν αυτές τις ψηφίδες τις βλέπουμε σε αυτή την περίοδο, της σταθερότητας, του «πήραμε τη δόση», του «έρχεται η ανάπτυξη», όταν θα έρθουν τα νέα μέτρα, όταν θα βαθύνει η ύφεση, όταν θα αυξηθεί κι άλλο η ανεργία, τι θα γίνει;

Θα βγει το τέρας. Και μαζί του όλοι οι σκελετοί από τις ντουλάπες της Ιστορίας. Και τότε τα πράγματα θα έχουν πάρει το δρόμο τους. Και θα είναι αργά πια για δάκρυα.