Αν και δεν είμαι θεϊστής, αφέθηκα, χθες, στη μαγεία του επί του Επιταφίου ψαλλόμενου εγκωμίου. «Η ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς; Του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και του άδου τους νεκρούς εξανιστάς».
Υπάρχει άραγε ωραιότερος θρήνος; Αισθάνεσαι μεγαλύτερη ηρεμία και αγαλλίαση αγάπης από το να ακούς το «Ω γλυκύ μου έαρ»;

Γι’ αυτό, μέρες που ’ναι, ας ξεχάσουμε -αν και όσο μπορούμε- τα εγκόσμια πάθη και ας ρουφήξουμε μια πρέζα διανοητικού υπερβατισμού.

Το 'χουμε ανάγκη. Όλοι. Για ν' αλλάξει λίγο η ψυχολογία. Για να αραιώσει λίγο η καταχνιά της κατάθλιψης που, εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, έχει σκεπάσει τους Έλληνες. Για να εισπνεύσουμε, από τις χαραμάδες της δημοσιονομικής ασφυξίας και των περιοριστικών μέτρων, λίγο αέρα αισιοδοξίας. Για να καθαρίσει, όσο είναι δυνατόν, το γκρίζο τοπίο.

Για να σταματήσει να μας ματώνει, έστω για λίγο, τον εγκέφαλο η μαύρη προφητεία: "χέρσος και άκανθα όλη η γη της Ελλάδος, χώραι και χωρία της τα σκοτεινά άντρα, αι σχισμαί των πετρών, αι τρώγλαι της γης, και οι φάραγκες των ορέων, απορία παντού στενή και σκότος και θλίψης".

Ας συλλογιστούμε, ακόμα και την ύστατη ώρα, το τελευταίο, το δωδέκατο Ευαγγέλιο. Το κατά Ματθαίον:

«Τη επαύριον, ήτις εστί μετά την Παρασκευήν, συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι προς Πιλάτον λέγοντες: Κύριε, εμνήσθημεν ότι εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων· Μετά τρεις ημέρας εγείρομαι. Κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον έως της τρίτης ημέρας, μήποτε ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ, ηγέρθη από των νεκρών· και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Έφη δε αυτοίς ο Πιλάτος: Έχετε κουστωδίαν· υπάγετε ασφαλίσασθε, ως οίδατε. Οι δε πορευθέντες ησφαλίσαντο τον τάφον, σφραγίσατες τον λίθον μετά της κουστωδίας».

Ακόμη κι αν δεν το πιστεύουμε, καλόν είναι να θέλουμε να την πατήσουν οι Φαρισαίοι. Ν’ αναστηθεί ο Χριστός.

Έχουμε πολλούς λόγους να το επιθυμούμε. Και όχι μόνο γι’ αυτούς που περιμένουν οι πιστοί. Ούτε μόνον για ν’ ακούσουμε το «Αι γενεαί πάσαι ύμνον την ταφή σου προσφέρουσι». Ούτε βεβαίως γιατί επιθυμούμε να πεθάνουμε από υπερβολικές ενέσεις χοληστερίνης.

Για έναν και μόνον λόγο πρέπει να θέλουμε να πάει το Σάββατο «η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία θεωρήσαι τον τάφον» και ο άγγελος να τους πει «Ουκ έστιν ώδε· ηγέρθη γαρ, καθώς είπε».

Κι ο λόγος αυτός είναι ένας.
Μήπως κάποια φορά πάνε και τον βρουν μέσα στον τάφο. Σκέφτεστε κάποια στιγμή να απαυδήσει και να μην αναστηθεί, τι έχει να γίνει. Πραγματική επανάσταση. Θα έλθουν τα πάνω κάτω. Η ιστορία θα αρχίσει να ξαναγράφεται. Με το φραγγέλιο, όπως στο ναό του Σολομώντα.

Ίσως αυτό να χρειαζόμαστε. Ίσως και ο Ιησούς πρέπει να το ξανασκεφτεί. Να ξεκινήσει εκ νέου τη δουλειά από κει που την άφησε. Τελευταία, όλο και περισσότεροι, νομίζω ότι, έχουν την αίσθηση πως την άφησε στη μέση...

Καλό Πάσχα και Χρόνια Πολλά