Η χώρα τροφοδότησε την απογοήτευση στους νέους ανθρώπους και αναζητά λύσεις που ανατροφοδοτούν την κατήφεια.

Η αναζήτηση της νέας πορείας με βασικό συστατικό τη φρεσκάδα των νέων δεν βρήκε χώρο ν’ ανθίσει και οι αυτοσχεδιασμοί κυριάρχησαν και κυριαρχούν. Οι ριζωμένες νοοτροπίες της προχειρότητας δεν λένε ν’ αλλάξουν, το ριζικό τους σύστημα είναι βαθύ και υγιές(!).

Τι κρίμα!

Το σημερινό ταλέντο είναι και αξιόλογο και με κοινωνικές ευαισθησίες, αν και το εκπαιδευτικό σύστημα εμφανίζει συμπτώματα παρακμής σε όλες τις εκφάνσεις του. Το πόσο αξιόλογο είναι το ταλέντο της χώρας το πιστοποιούν οι επιτυχίες του σε «έμπειρες» κοινωνίες, τις οποίες ενισχύουμε με τις εκπαιδευτικές μας επενδύσεις.

Τα ερωτήματα για την πορεία της είναι πολλά και οι απαντήσεις ανύπαρκτες. Και το πιο βασικό είναι: οι κυβερνώντες δεν ξέρουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να προσεγγίσουν τη νέα εποχή;

Αλήθεια, τι θέλει αυτή η χώρα για να βρει το δρόμο της;

Το πρώτο είναι να αξιοποιήσει τις δυνατότητες της γης, του περιβάλλοντός της και του πολιτισμικού της πλούτου. Και το δεύτερο να εκπαιδεύσει κατάλληλα το ανθρώπινο δυναμικό της, ώστε να μεγιστοποιήσει το όφελος από την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της και μαζί να δημιουργήσει νέες δυνατότητες με βάση δεξιότητες που είναι αναγκαίες σύμφωνα με τις διαφαινόμενες προοπτικές στο διεθνή χώρο.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν απασχολεί σοβαρά τους κυβερνώντες. Για να έχουμε μια εικόνα των ενεργειών τους αρκεί να ταξιδέψουμε στη χώρα και αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα εκπαιδευτικά της ιδρύματα.

Η γη της είναι ακαλλιέργητη και η ύπαιθρος έρημη. Η συστηματική αντιμετώπιση του πρωτογενή τομέα είναι ανύπαρκτη και οι όποιες μεμονωμένες προσπάθειες φέρνουν μαζί τους την πίκρα της κρατικής αδιαφορίας.

Τα ανώτατα πνευματικά της ιδρύματα με την υπερ-πληθώρα των φοιτητών σε γνωστικά αντικείμενα που αποτελούν την εγγύηση της ανεργίας, σε οποιοδήποτε αναπτυξιακό μοντέλο, υπολειτουργούν, γιατί δεν επαρκούν οι οικονομικοί πόροι και μαζί απουσιάζει η προοπτική των αποφοίτων.

Οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ότι είναι παραγωγοί ανέργων και μελαγχολίας; Δεν θα ήταν λογικό και έκφραση υπευθυνότητας να σκεφτούν να οργανώσουν την εκπαίδευση με τρόπο που να βοηθάει τους νέους να βρουν το δρόμο τους; Μια προσέγγιση του προβλήματος θα ήταν: α) υψηλής στάθμης σπουδές σε όλα τα γνωστικά πεδία των βασικών επιστημών με μικρό αριθμό φοιτητών, β) λειτουργία τμημάτων σε αντικείμενα νέων τεχνολογιών που να καλύπτουν τις αναπτυξιακές της ανάγκες, γ) επαναπροσδιορισμός του σκοπού των ΤΕΙ και δ) λειτουργία κέντρων δεξιοτήτων με κύρος σε αντικείμενα της πράξης.

Η συμπόρευση της χώρας με τις έμπειρες κοινωνίες απαιτεί υψηλής στάθμης επιστήμονες σε αντικείμενα αιχμής  και ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες. Αλλά, τα αντικείμενα αιχμής απουσιάζουν και οι άνθρωποι με δεξιότητες είναι σπάνιο είδος.

Όσον αφορά στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, απαιτείται εκπαίδευση, έρευνα αγοράς, συνεχή επιστημονική ενημέρωση και εποπτεία του κράτους.

Από τις παραπάνω σκέψεις  γίνεται μάλλον σαφές ότι οι κυβερνώντες δεν πρέπει να έχουν ασχοληθεί με το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, γιατί διαφορετικά θα είχαν κάποια ιδέα για το τι πρέπει να γίνει ώστε να υπάρξει πιθανότητα ελπίδας. Η σημερινή κατάσταση αποτελεί κίνητρο για μετανάστευση του ταλέντου και υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας.

Η μόνη ελπίδα της είναι η νέα γενιά, η γενιά που διακρίνεται για την καθαρότητα και το σεβασμό στην αλήθεια.

Με κάθε θυσία πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία να απλώσει το ταλέντο και τη φρεσκάδα της πάνω από τη χώρα για να δουν οι πολίτες της την πατρίδα τους με τη ματιά του Οδυσσέα Ελύτη: ματιά πλατιά, όπου ο κόσμος γίνεται όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς…

Ο Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς-π. Πρύτανης