Όπως σας είχα υποσχεθεί την προηγούμενη εβδομάδα, συνεχίζουμε (κάθε Κυριακή) την παρουσίαση των Χαρακτήρων του Θεόφραστου. Μετά τον αδολέσχη και τον μεμψίμοιρο, τον είρωνα και τον αλαζόνα, τον άπιστο και τον αισχροκερδή, σειρά έχουν σήμερα ο δειλός και ο αναίσχυντος.

ΔΕΙΛΙΑ

Η δειλία βεβαίως ημπορεί να φανή ότι είναι υποχώρησις της ψυχής από τον φόβον. Ιδού δε τι λογής άνθρωπος είναι ο δειλός. Όταν ταξιδεύει με πλοίον, νομίζει ότι τα ακρωτήρια είναι πειρατικά πλοία. Αν γίνη θαλασσοταραχή, ερωτά μήπως κανείς από τους πλέοντας δεν έχει μυηθεί τα μυστήρια (της Σαμοθράκης) και αφού σηκώση το κεφάλι, ερωτά τον πλοίαρχον αν το πλοίον ευρίσκεται εις το πέλαγος και πως κρίνει τον καιρόν, και εις τον παρακαθήμενον λέγει ότι φοβείται από ένα όνειρο που είδε° και αφού εκδυθή, δίδει τον χιτώνα του εις τον δούλον του και παρακαλεί (τους ναύτας) να τον φέρουν εις την ξηράν.

Όταν ευρίσκεται εις εκστρατείαν κατά την εξόρμησιν του πεζικού προσκαλεί τους συνδημότας του και τους παρακαλεί να σταθούν πρώτα κοντά του και να παρατηρήσουν γύρω, διότι, λέγει, είναι δύσκολον να διακρίνει κανείς ποίοι από τα δύο διαμαχόμενα μέρη είναι οι εχθροί. Και όταν ακούη φωνάς και βλέπη να φονεύωνται, λέγει εις τους συντρόφους του ότι από την βίαν του ελησμόνησε το ξίφος και τρέχη εις την σκηνήν° αφού δε στείλη έξω τον δούλον του και τον διατάξη να ίδη που είναι οι εχθροί, το κρύπτει υπό το προσκέφαλον και έπειτα χρονοτριβεί πολύ, διότι τάχα το ζητεί εις την σκηνήν.

Όταν βλέπη ότι κάποιον φίλον του πληγωμένον φέρουν εις το στρατόπεδον, τρέχει προς αυτόν, τον ενθαρρύνει και υποβαστάζοντας τον φέρει εις την σκηνήν° εκεί τον περιποιείται, σπογγίζει το αίμα γύρω και καθήμενος κοντά του διώχνει τες μύγες από την πληγήν° και κάθε άλλο προτιμά να κάμη παρά να πολεμή με τους εχθρούς -αν ο σαλπιγκτής σαλπίση το πολεμικόν, καθήμενος εις την σκηνήν λέγει "στο διάβολο, δεν θα αφήσης τον άνθρωπο να κοιμηθή ολίγον με τα σαλπίσματά σου;" - και καταματωμένος από την ξένην πληγήν συναντά τους επιστρέφοντας από την μάχην και διηγείται "με κίνδυνον της ζωής μου έχω σώσει έναν από τους φίλους μου" και συγχρόνως φέρει μέσα εις την σκηνήν προς τον πληγωμένον τους συνδημότας και φυλέτας του δια να τον ίδουν και διηγείται εις τον καθένα ότι ο ίδιος με τα χέρια του τον έφερεν εις την σκηνήν.

ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ

Η αναισχυντία ημπορεί να ορισθή ως καταφρόνησις της κοινής γνώμης χάριν αισχρού κέρδους. Ιδού δε τι λογής άνθρωπος είναι ο αναίσχυντος. Πρώτον μεν πηγαίνει να δανεισθή χρήματα από άνθρωπον, εις τον οποίον δεν επλήρωσε προηγούμενον χρέος του, έπειτα αφού θυσιάση εις τους θεούς, αυτός μεν δειπνεί εις το σπίτι άλλου, τα δε κρέατα αλατίζει και τα αποθηκεύει° (ενώ δειπνεί εις ξένο σπίτι) προσκαλεί τον δούλον που τον συνοδεύει, παίρνει από την τράπεζαν ψωμί και κρέας τα δίδει εις αυτόν και λέγει, ενώ τον ακούν όλοι, «χόρτασε καλά, Τίβειε».

Όταν αγοράζη κρέας ενθυμίζει εις τον κρεοπώλην αν του εφάνη ποτέ χρήσιμος εις τίποτε, και αφού σταθή κοντά εις την ζυγαριάν ρίπτει εις αυτήν προ πάντων κρέας, αν δε αποτύχη, κανένα κόκκαλο δια τον ζωμόν° και αν μεν το πάρη, έχει καλώς, ει δε μη, αρπάζει από το τραπέζι (του κρεοπώλου) κανένα εντεράκι και φεύγει γελώντας. Όταν αγοράση δια τους ξένους του εισιτήρια δια το θέατρον, πηγαίνει και ο ίδιος χωρίς να πληρώση, και την επομένην οδηγεί εκεί και αυτά τα τέκνα του με τον παιδαγωγόν των.

Αν κανείς αγοράση φθηνά πράγματα και τα φέρη εις το σπίτι του, ζητεί να δώση ένα μέρος και εις αυτόν° όταν υπάγη εις γείτονά του να δανεισθεί κριθάρι ή άχυρον, τον αναγκάζει να του τα μεταφέρει εις το σπίτι του° είναι δε ικανός και μέσα εις δημόσιον λουτρόν να πλησιάση τα χαλκεία (όπου θερμαίνεται το νερό) και αφού βυθίση ένα μικρόν κάδον, παρά τας διαμαρτυρίας του λουτράρη, να περιχυθή ο ίδιος και φεύγοντας να είπη εις αυτόν ότι έχει λουσθή και «εκεί δεν σου χρεωστώ τίποτε».