Πολύ κακό για το τίποτε. Τόση φασαρία για να λάβει η κυβέρνηση 155 ψήφους. Όσους δηλαδή είχε. Η μόνη διαφορά είναι ότι τη θέση του Χρήστου Αηδόνη, του υπασπιστού του Ανδρέα Λοβέρδου, πήρε ο Νικήτας Κακλαμάνης ο οποίος επέστρεψε στο νεοδημοκρατικό "μαντρί". Ούτε καν 157 ή 158 ψήφους υπέρ της κυβερνήσεως, όπως διοχέτευε στα Μέσα Ενημέρωσης το Μαξίμου, είχαμε. Ούτε διεφάνη κάποια τάση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Κάποιοι από τους ανεξάρτητους βουλευτές μπορεί να έκλεισαν το μάτι στον Σαμαρά για να τους υπολογίζει στους 180 όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετοί για να εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο. Για τους σοβαρούς και ψύχραιμους αναλυτές το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Αυτοί γνωρίζουν ότι 180 ψήφοι δεν πρόκειται να συγκεντρωθούν. Και το γνωρίζουν επειδή ξέρουν ότι είναι λάθος να ψάχνουμε να βρούμε 180 βουλευτές.

Το σωστό είναι να δούμε αν υπάρχουν 121 βουλευτές που μπορούν να μπλοκάρουν την προεδρική εκλογή. Και 121 υπάρχουν. Ίσως και περισσότεροι. Η αριθμητική είναι πολύ απλή. 71 που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ συν 14 το ΚΚΕ συν 16 η Χρυσή Αυγή συν 10 η ΔΗΜΑΡ (άντε 9 αν εξαιρέσουμε τη Νίκη Φούντα που λέγεται ότι δεν θα ακολουθήσει τη γραμμή της Αγίου Κωνσταντίνου) μας κάνουν 110. Ακόμη κι αν από τους Ανεξάρτητους Έλληνες ψηφίσουν οι 6 από τους 13 που έχουν φτάνουμε τους 116.

Από τους ανεξάρτητους βουλευτές είναι σίγουρο ότι δεν θα ψηφίσουν οι Βουδούρης, Μουτσινάς, Τζάκρη, Παραστατίδης και Τατσόπουλος οπότε φτάνουμε στους 121 χωρίς να υπολογίζουμε κανέναν άλλο από τους 24 ανεξάρτητους βουλευτές, εκ των οποίων είναι αρκετοί αυτοί που έχουν δηλώσει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η προεδρική πλειοψηφία είναι λοιπόν ανέφικτη, οπότε η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, το αργότερο τον Μάρτιο, θα πρέπει να θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Ακόμη κι αν, όπως ορισμένοι λένε, υποψήφιος είναι ο Καραμανλής πάλι δεν πρόκειται να εκλεγεί διάδοχος του Παπούλια. Οι 6 ψήφοι των ΑΝΕΛ που θα ελάμβανε δεν θα ήταν αρκετοί καθώς είναι σίγουρο ότι 6, ίσως και περισσότεροι, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν θα ψήφιζαν τον Κ. Καραμανλή για Πρόεδρο. Μάλιστα, οι αρνούμενοι, από τους ανεξάρτητους βουλευτές, ψήφο στον Καραμανλή πιθανότατα θα ήταν και περισσότεροι από πέντε (5).

Τούτων δοθέντων είναι μάλλον λάθος η στρατηγική προσέγγισης βουλευτών προκειμένου να επιτευχθεί η προεδρική πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Επίσης είναι λάθος να υποστηρίζεται ότι η κυβέρνηση μπορεί, ακόμη και με άνομες συναλλαγές, να ανεύρει τους 180. Όση ευχέρεια έχει η κυβέρνηση να προσεταιριστεί ψήφους εξίσου την ίδια έχει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ -ως εν αναμονή κυβέρνηση- μπορεί να υποσχεθεί, και έχει υποσχεθεί, σε κάποιους ανεξάρτητους βουλευτές είτε την επανεκλογή τους είτε την αξιοποίησή τους σε κυβερνητικά πόστα. Μάλιστα, λέγεται ότι εκτός από τους σίγουρους 121 έχει διασφαλίσει και ένα "μαξιλάρι" 6-7 βουλευτών που δεν θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ενώ λοιπόν ο Σαμαράς αναζητά τους 180 για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μην γίνουν εκλογές ο Τσίπρας έχει ήδη εξασφαλίσει τους 121 που θα οδηγήσουν τη χώρα πρόωρα στις κάλπες. Η μόνη περίπτωση να αλλάξουν τα αριθμητικά δεδομένα είναι είτε σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ να ψηφίσει κάποιον άλλον, από τον Καραμανλή, υποψήφιο είτε οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ να μεταβάλουν άποψη και να ψηφίσουν να εκλεγεί Πρόεδρος από την παρούσα Βουλή. Και οι δύο περιπτώσεις, με τα σημερινά δεδομένα, μοιάζουν αδιανόητες. Βεβαίως, λένε πως στην πολιτική ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Όμως υπάρχει και ένα όριο το οποίο, ακόμη κι αν θέλουν κόμματα ή πολιτικοί, να ξεπεράσουν δεν μπορούν χωρίς να αντιμετωπίσουν άλλης φύσεως προβλήματα.

Εξ όλων αυτών συνάγεται ότι η παρούσα Βουλή είναι μάλλον απίθανο να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεδομένης αυτής της δυσκολίας το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: ο Σαμαράς θα περιμένει τον Φεβρουάριο για να κάνει εκλογές ή θα αξιοποιήσει το πλεονέκτημα του εκλογικού αιφνιδιασμού που διαθέτει για να κινηθεί ενωρίτερον;

Προσώρας, ούτε ο ίδιος φαίνεται πως το έχει απαντήσει καθώς έχει ρίξει όλο το βάρος των προσπαθειών του στο να μοντάρει το σχέδιο εξόδου της χώρας από το μνημόνιο και την τρόϊκα. Όμως θα αναγκαστεί, ίσως και σύντομα, να απαντήσει στο δίλημμα: εκλογές το Νοέμβριο ή τον Μάρτιο; Ανάλογα με τον μήνα που θα διαλέξει θα πρέπει να δει και σε ποιόν θα ρίξει την ευθύνη. Στον ΣΥΡΙΖΑ, στην τρόϊκα ή μήπως στο ΠΑΣΟΚ που, με τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό του, εξελίσσεται στο "μεγάλο ασθενή" της συγκυβέρνησης;

Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια ή κοντός ψαλμός αλληλούϊα...