Μετά το ναυάγιο, την Τετάρτη, των συνομιλιών στο Παρίσι με τη Τρόικα γύρω από το ασφαλιστικό, το μεσοπρόθεσμο και τα εργασιακά η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός βρίσκονται αντιμέτωποι με νέα δεδομένα.

Εάν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου 2014 θα πρέπει να υπάρξει μία ενδιάμεση, ακόμη άδηλη, φάση αναστολής. Ανακύπτουν δύο σχετικά ερωτήματα: πως θα υλοποιηθεί, δηλαδή αν θα πρέπει και εάν θα υπερψηφίσουν τα Κοινοβούλια των Κρατών μερών στη συμφωνία Μνημονίων και τι θα περιέχει. Το πρώτο ενδέχεται να δημιουργήσει πολιτικό ζήτημα στις δανείστριες χώρες, το δεύτερο θα δημιουργήσει σίγουρα πολιτικό ζήτημα στη κυβέρνηση. Γιατί αυτή η λύση της «αναστολής» δεν θα είναι γράμμα κενό. Θα περιέχει προυποθέσεις συνέχισης και αυτές πιθανόν θα είναι πέραν των κόκινων γραμμών της κυβέρνησης. Η οποία συνεπώς θα εκτεθεί.

Επιπλέον, και αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο, αποκλείεται να υπάρξει όχι μόνο κατάληξη στο ακανθώδες ζήτημα αναδιαπραγμάτευση χρέους- Επιτροπή και ΔΝΤ αλλά ούτε καν συζήτηση. Έτσι το κύριο πολιτικό όχημα ελπίδας και δικαίωσης του Αντ. Σαμαρά έχει χαθεί στο παρόντα πολιτικό χρόνο. Και ασφαλώς η αντιπολίτευση αυτό το διαφαινόμενο αδιέξοδο θα το εκμεταλλευτεί σε βάρος της κυβέρνησης.

Τέλος, και αυτό είναι το τρίτο δεδομένο, η Ελλάδα βρίσκεται πάλι απομονωμένη, ίσως όσο ποτέ, χωρίς συμμάχους χωρίς ελπίδα χωρίς σχέδιο με εικόνα έντονης αναξιοπιστίας μετά το ολέθριο «βγαίνουμε στις αγορές και τέλος του μνημονίου». Αυτό έχει εντείνει το πείσμα – παράλογο ενίοτε- των δανειστών και έχει κλονίσει τη δυνατότητα πειστικότητας της κυβέρνησης.

Ενόψει αυτών ο Πρωθυπουργός έχει τις εξής εναλλακτικές:

- Η πρώτη είναι να προκαλέσει άμεσα πρόωρες εκλογές με άλλο πολιτικό φόντο. Αυτό έχει δύο μειονεκτήματα: καταρχήν και κύρια ότι θα τις χάσει από ότι διαφαίνεται και επιπρόσθετα ότι θα είναι δύσκολο να τεθούν διλήμματα πολιτικά. Ποιο θα είναι το δίλημμα των εκλογών που θα προσελκύσει τους ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Το ποιό ΠΑΣΟΚ και υπό ποίον είναι άλλο θέμα.

- Η δεύτερη είναι να περιμένει τη Προεδρική εκλογή και να τα παίξει όλα εκεί φορτώνοντας την ευθύνη των εκλογών στο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι ούτε πρέπει ούτε κυρίως ο λαός στη πλειοψηφία του φαίνεται δημοσκοπικά να επιθυμεί αστάθεια και προσφυγή στις κάλπες.

- Η τρίτη είναι βελτιωμένη παραλλαγή της δεύτερης. Να επισπεύσει όπως δύναται συνταγματικά τη προεδρική εκλογή. Έτσι δεν θα είναι η χώρα σε αβεβαιότητα εξαιρετικά αντιπαραγωγική. Μοιάζει καλύτερη από τη προηγούμενη αλλά έχει το ίδιο μειονέκτημα: στηρίζεται όχι σε πολιτικό διακύβευμα αλλά σε εκλογικό επιχείρημα. Που δεν φτάνει βέβαια.

- Η τέταρτη είναι ότι θα μπορούσε να παραιτηθεί και να διευκολύνει συντεταγμένα τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό άλλο Πρωθυπουργό. Θα ήταν μια λύση ευθύνης με σοβαρά μειονεκτήματα. Το κύριο είναι ότι δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα του ίδιου του Αντ. Σαμαρά (και του στενού του περιβάλλοντος). Αλλά και ότι θα διαιώνιζε μία κατάσταση από τη φύση της μεταβατική με σοβαρά ερωτηματικά ως προς τα πρόσωπα και το περιεχόμενο της εντολής.

- Η πέμπτη θα ήταν μία προσπάθεια, λίαν δημοφιλής, εθνικής συνεννόησης. Όπως έκαναν άλλες χώρες σε άλλη φάση π.χ. η Πορτογαλία. Αλλά υπάρχουν οι πολιτικές προυποθέσεις, ο πολιτικός χρόνος και κυρίως οι απαραίτητες συγκλίσεις για κάτι τέτοιο; Όλοι δηλώνουν εραστές αλλά κανείς δεν παντρεύεται αυτή την επιλογή.

Στην εικόνα αυτή αν προσθέσει κανείς και την πρωτοβουλία Γ. Παπανδρέου που ήδη έχει θέσει τον κ. Βενιζέλο αν όχι υπο προθεσμία πάντως υπό αίρεση αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και την σιωπηρή αλλά έντονη παρουσία του κ. Καραμανλή τα δεδομένα γίνονται ακόμη συνθετότερα και οι ελιγμοί δυσκολότεροι.

Τα αδιέξοδα έχουν πυκνώσει. Και δεν υπάρχει ένα μόνο παγόβουνο. Και δυστυχώς όχι μόνο για τον Αντ. Σαμαρά αλλά και για την πατρίδα μας δεν φαίνεται να υπάρχει πολιτική πορεία που θα σταθεί ικανή να αποφύγουμε τη πρόσκρουση.

Ακόμη και στην αξιωματική αντιπολίτευση η αμηχανία, για το μέλλον γενέσθαι, είναι έκδηλη αφού και για το πρόγραμμα που παρουσίασαν Σταθάκης και Μηλιός σε (υποψήφιους) επενδυτές στο Λονδίνο ο Joerg Sponer, ένας από τους μεγαλύτερους διαχειριστές κεφαλαίων παγκοσμίως, παρατήρησε δημοσίως (πράγμα πρωτοφανές!) ότι είναι χειρότερο και από κομουνιστικό! Και κυρίως διόλου ρεαλιστικό με απολύτως σκωπτική διάθεση όταν συνήλθε από την έκπληξη ως προς το τι άκουγε. Όταν δηλαδή η εναλλακτική δοκιμάστηκε στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας ξεθώριασε και μεταβλήθηκε σε καρικατούρα.

Η στιγμή είναι κρίσιμη και οι επιλογές μετρημένες. Ίσως μόνος δρόμος είναι η αλήθεια και η εθνική ομοψυχία. Να λεχθεί η αλήθεια και να μην στεκόμαστε απέναντί της. Έχει ακόμη απόθεμα να παίξει ο κ. Σαμαράς τα ρέστα του ή έχει ήδη τελειώσει η παρτίδα και μετράει τη χασούρα;

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επειδή χθες, λόγω της πίκρας που πήρα από τον Θρύλο, δεν μπορούσα να γράψω, τηλεφώνησα (στο ημίχρονο γιατί έβλεπα που πήγαινε το παιχνίδι με την Ατλέτικο) σε φίλο, πρώην υπουργό, όστις γνωρίζει πολύ καλά τα ευρωπαϊκά ενώ συμμετείχε και σε διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, και του ζήτησα να μου γράψει την άποψή του για τα τεκταινόμενα γνωρίζοντας ότι είναι και ταχύτατος στο γράψιμο. Όντως πριν τελειώσει το ματς μου είχε στείλει το ως άνω κείμενο, το οποίο απλώς προσυπογράφω.