Στους περισσότερους από τους υπόλοιπους περισσεύει ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία. Πλεονάζει η μεροληψία και η στοχοποίηση. απέναντι στους ξένους, μετανάστες ή όχι, καθώς και ο εξορκισμός του κακού και της αδικίας με την συνήθη δαιμονοποίηση του άλλου. Υπάρχει, βέβαια, και μια θαρραλέα μερίδα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που υπερασπίζει γνήσια τις αρχές της ελευθερίας σκέψης και λόγου, επειδή τις εννοεί.

Πρόκειται για εκείνη τη αξιοπρεπή, πλέον, μειονότητα που αντλεί τις αξίες της από τις ρίζες του διαφωτισμού, τις ιδέες της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ανοχής και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Άνθρωποι που εμπιστεύονται ακόμη τη δύναμη του ορθού λόγου και την ελεύθερη κριτική έρευνα κάθε επικρατούσας θεωρίας και κάθε αυθεντίας που πηγάζει από αυτή.

Πολίτες που αντιμετωπίζουν με σεβασμό τις αντικρουόμενες απόψεις, με ηπιότητα και βαθιά εκτίμηση τις συνυπάρχουσες διαφορετικές πραγματικότητες σε μια δημοκρατική, πολυφυλετική, πολυπολιτισμική, ανεξίθρησκη κοινωνία. Γιατί έμαθαν, από νωρίς, τις θυσίες που χρειάστηκαν και τους κοπιαστικού πόνους που απαιτούνται για να μπορέσει να αποκτήσει υπόσταση η τελευταία. Δυστυχώς, μοιάζουν τόσο λίγοι ώστε δεν χρειάζονται να υιοθετήσουν τη ταυτότητα ενός εντύπου σε ένα κόσμο που μπιζάρει χαιρέκακα τη μισαλλοδοξία, τους αποκλεισμούς και το τυφλό διαχωρισμό.

Άλλωστε την είδαμε, την διαβάσαμε,την ακούσαμε αυτή την φρικτή έκφραση μίσους. Από τη μια μοχθηρές καταγγελίες για τους θρασύδειλους ισλαμοφασίστες εκτελεστές που σκότωσαν το χιούμορ. Από την άλλη ακατάπαυστοι μνησίκακοι θρήνοι για τους φουκαράδες μουσουλμάνους, θύματα του αποκλεισμού και της ισλαμοφοβίας. Από εδώ, οι δεξιοί σταυροφόροι που εκτιμούν ότι η δολοφονική επίθεση είναι απόδειξη της τζιχαντιστικής βαρβαρότητας. Από εκεί, οι ταλιμπάν της αριστεράς που θεωρούν ότι το ένοπλο μακελειό ήταν αναμενόμενο σαν αντίδραση στην ιμπεριαλιστική βια της Δύσης κατά των ξεσπιτωμένων Αράβων αμάχων.

Και κάπου στη μέση, οι σοροπιαστοί υποστηρικτές μιας ουτοπικής συνύπαρξης που δακρύζουν επειδή ένα Μουσουλμάνος αστυνομικός δολοφονήθηκε από φανατικούς ομόθρησκους του και συγκινούνται επειδή κάποιοι Εβραίοι στο κοσέρ παντοπωλείο γλύτωσαν χάρη σε ένα επίσης Μουσουλμάνο υπάλληλο. Από κοντά και κάποιοι περισπούδαστοι αναλυτές των “ιερών πολέμων” που ανιχνεύουν τη γέννηση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού στην προσπάθεια ανάσχεσης των αδέσμευτων Αραβικών κοσμικών κινημάτων από τη αποικιοκρατική Δύση.

Βολικές διαπιστώσεις και συλλογιστικές που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το αποτρόπαιο γεγονός της σφαγής. Χορτάσαμε. Ωστόσο, για την ουσία των θέσεων στη ύλη του περιοδικού ούτε κουβέντα. Τι βολικότερο για ένα έντυπο που κατά καιρούς είχε χαρακτηριστεί ως χυδαίο, αντιδραστικό, εμπρηστικό, σιωνιστικό και ρατσιστικό από τους τους πιο κακόγουστους, σκληροπυρηνικούς Μεσαιωνικούς σκοταδιστές του πλανήτη; Πόσο πρακτικά εύχρηστη για ακραίους μουλάδες, ραβίνους και παπάδες, η ηθελημένη παραγνώριση της μακροχρόνιας μαχητικότητας του περιοδικού υπέρ ενός κοσμικού, αντικληρικαλιστικού προσανατολισμού;

Είδατε, άραγε, καμιά καταδίκη αυτής της σοκαριστικής πολύνεκρης επίθεσης, που προκάλεσε παγκοσμίως δίκαιη αγανάκτηση, από τις εκκλησιαστικές ηγεσίες των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών; Αντίθετα, κάποτε την αγωγή των μουσουλμανικών οργανώσεων, με τη συνακόλουθη πολεμική εναντίον του, την είχαν υποστηρίξει- εκμεταλλευόμενοι το νόμο περί βλασφημίας- με θέρμη οι επικεφαλής των καθολικών και των ιουδαϊκών κοινοτήτων. Ωστόσο οι συντάκτες του Σαρλί , παρότι ευάλωτοι ως στόχοι, τους “έγραψαν” όλους κανονικά με το σαρκαστικό πενάκι τους. Δεν υπέκυψαν.

Αρνήθηκαν να υποστείλουν τις σημαίες της κριτικής τους υπό τις κατά ριπάς απειλές, εκφοβισμούς, τρομοκρατία εις βάρος τους. Συνέχισαν να χλευάζουν το οποιοδήποτε θρησκευτικό αίσθημα, να καυτηριάζουν τον αμοραλισμό κάθε πολιτικού συστήματος, να σατιρίζουν προκλητικά τον απανταχού συντηρητισμό. Κυρίως, όμως, να υπεραμύνονται, όρθιοι παρά γονατιστοί , της ελευθερίας της έκφρασης και να αποκρούουν κάθε υπόνοια αυτολογοκρισίας.

¨Όχι επειδή ήταν τίποτε έξαλλοι αναρχοαυτόνομοι, ελευθεριακοί υβριστές, ασεβή, βέβηλα και ανατρεπτικά ρεμάλια, απομεινάρια του ρέμπελου Μάη του 68. Πρώτα απ΄ όλα, όμως , επειδή δεν αφιέρωναν στο εαυτό τους το μεγαλείο μιας ανθρωπιστικής ανωτερότητας ή πρόσθετα καυχησιάρικα την ετικέτα ενός ιδανικού πρότυπου. Και με τη θυσία τους, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, θρησκευτικής ή πολιτισμικής διαφοροποίησης, δεν επέτρεψαν ούτε στους κουκουλοφόρους φανατικούς εκδικητές τους να γίνουν καν ήρωες στο δικό τους μικρόκοσμο.

Ποιοι λοιπόν από τους κορδωμένους πολιτικούς επικεφαλής της ηγεμονεύουσας ευρωπαϊκής ελίτ στην πορεία του Παρισιού, οι οποίοι δυσανασχετούν ενίοτε στην ελευθεροστομία, τη σάτιρα και τη αθυροστομία μπορούν να επαίρονται το “ζε σουί Σαρλι”; Ποιοι ακόμα ζηλωτές, σεβαστών κατά τα άλλα θρησκευτικών δογμάτων, που επιστρατεύουν εισαγγελείς και αστυνόμους κατά άπιστων, άθεων, αγνωστικιστών ή ακόμα και ετερόδοξων, μπορούν να ψελλίσουν το ίδιο. Πόσοι, τέλος, άνθρωποι του Τύπου,υποταγμένοι πνευματικά, φερέφωνα συμφερόντων, ιδιοτελώς στρατευμένα βαποράκια κάθε εξουσίας και κόλακες της φιλαυτίας του κοινού τους, είναι σε θέση να βροντοφωνάξουν δημόσια ένα τέτοιο σύνθημα συνταύτισης;

Κακά τα ψέματα, κανένας από όλους του παραπάνω δεν είναι ούτε πρόκειται να γίνει προκλητικό και αντισυμβατικό Σαρλί. Αν θέλουν μέσα στο κυνισμό, την αφέλεια και με πασπαρτού τα Γαλικούλια τους να το πιστεύουν, δικαίωμα τους. Θα πρέπει, όμως, προηγουμένως να μάθουν ότι η μόνη κληρονομιά των νεκρών είναι η ανάμνηση τους, ενώ η μόνη περιουσία των ζωντανών είναι η μνήμη. Και μια μνήμη που τη μπασταρδεύουν με φράκτες, εικόνες, φερετζέδες, “λαθρομετανάστες”, γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα, είναι πρώτα προσβολή για τους νεκρούς και μετά μια αλαζονική παρωδία, που τα ίδια τα θύματα μάλλον θα τη διασκέδαζαν στα καινοθηρικά κόμικς τους.
.