Διάβασα να λέει με άνεση και, δίχως άλλο, με αιρετική διάθεση ο Αλέκος Φλαμπουράρης πως «Το χρέος στην Ευρώπη είναι αέρας. Γι' αυτό κι εμείς θα πληρώσουμε με... αέρα». Αέρα κοπανιστό, αέρα μπανά, αέρα πατέρα; Αδιευκρίνιστο. Πρόκειται, ωστόσο, για μια δημόσια τοποθέτηση, ανεξάρτητα αν μετά από μια μικρή παύση ο ίδιος ξέσπασε σε γέλια, όπως σημείωσε η δημοσιογράφος που του πήρε συνέντευξη.

Αν επρόκειτο για ένα σκωπτικό μετεωρολογικό χαριτολόγημα του χιουμορίστα υπουργού Επικρατείας, προκειμένου να ξορκίσει τη πιθανότητα «ατυχήματος», ευχαρίστως θα ξεκαρδιζόμουν κι εγώ στα γέλια. Και απορώ γιατί δεν το εξέλαβαν ως γκροτέσκο αστείο οι εγκυρότεροι των αναλυτών;

Αν, όμως, πρόκειται για μια πομπώδη, σαφώς απερίσκεπτη, ατάκα που εντάσσεται σε μια αφήγηση που περιλαμβάνει την ανασυγκρότηση της οικονομίας και την ανάταξη της κοινωνίας, διερωτώμαι γιατί δεν έχω ήδη ξεσπάσει σε γοερά κλάματα.

Διότι χρήσιμος και ευχάριστος ο αέρας αλλά,έστω και συμβολικά εκστομιζόμενος, δεν τρώγεται. Μόνο φουσκώνει. Δεν διαγράφεις πχ αόρατο χρέος με περικοπές αέρα, ούτε μπορείς να το εξυπηρετήσεις με το ίδιο άχρωμο και άγευστο υλικό βάζοντας στο φουλ τον ανεμιστήρα.

Κυρίως, αδυνατείς να πληρώσεις συντάξεις, μισθούς και τις δαπάνες του Δημοσίου ακόμα κι αν συγκεντρώσεις όλους τους ανέμους σε ένα, προφανώς άδειο, πουγκί. Ακόμα και με πρίμα τον αέρα νίκης το πολύ πολύ να κυνηγάς ανεμόμυλους σαν τον Δον Κιχώτη.

Αντιλαμβάνομαι ότι μεγάλες ποσότητες άοσμων, ελαφρών και ανεπαίσθητων αερίων ενδέχεται να αποτελεί το κυριότερο υλικό στα μυαλά πολλών ανθρώπων. Δεν δέχομαι, όμως, να συνθέτει τη συνεκτική ύλη μιας συλλογικής πολιτικής οντότητας που έχει να αναμετρηθεί με πολλές και ποικίλες προκλήσεις.

Πόσο μάλλον να αποτελεί το χαρακτηριστικό συστατικό μιας νέας κυβέρνησης που τείνει να χάσει κάθε δίκιο της ασκούμενη στην φάλτσα ρητορική και την αερολογία απ’τον εξώστη κάποιων επιφανών στελεχών της;

Δεν θα μπω στη περιπτωσιολογία των εκάστοτε δηλώσεων των υπουργών της κυβέρνησης που συνήθως προαγγέλλουν ή εξαγγέλλουν ό,τι τους καπνίσει. Ούτε έχω καμιά πρεμούρα να κριτικάρω μια μια την κατά βούληση μεγαλοστομία και την κατά ριπάς απώλεια του μέτρου, εκεί που η γνώση δεν επαρκεί αλλά θεωρείται επιβεβλημένη η όποια έκφραση γνώμης. Το σκορποχώρι, άλλωστε, δεν το δημιουργεί ο σιωπηλός συλλογισμός αλλά ο αμετροεπής αποπροσανατολισμός.

Και επειδή η χώρα έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από την ανέξοδη ρητορεία, την αμφίθυμη διγλωσσία και το πολυφωνικό βόμβο των προηγούμενων, χαμηλής πτήσης, πολιτικών διαχειριστών της, δεν χρειάζεται πλέον επαναλήψεις. Ούτε έχει ανάγκη τη θολή σύγχυση που προσφέρει ο κερματισμένος λόγος διαφημιστάδων και δημοσιοσχεσιτιστών.

Με καλαμπούρια ή μοιρολόγια δεν συντίθεται αξιόπιστο, συμπαγές και πειστικό αφήγημα, το οποίο περιγράφει την πραγματικότητα και ταυτοχρόνως την υπερβαίνει. Ειδικότερα σε μια αριστερή κυβέρνηση που διατείνεται ότι έχει συναίσθηση της ευθύνης που ανέλαβε, περιττεύει η «δημιουργική ασάφεια». Και, παράλληλα, ενώ ανθίσταται στις ασφυκτικές πιέσεις της εγχώριας ολιγαρχίας και στις αμείλικτες απειλές της γερμανικής ηγεμονίας στη ΕΕ, οι φραστικές επιπολαιότητες είναι παρακινδυνευμένες

Προφανώς, και δεν υπονοώ ότι επιβάλλεται το φίμωτρο σε κάθε απλουστευτική ή εμμονική ρητορική, χρωματισμένη από ιδεολογικούς χαρακτηρισμούς. Ωστόσο αυτή είναι χρήσιμη όταν υπακούει σε συγκροτημένη, ενιαία πολιτική σκέψη, κατά την άσκηση της κυβερνητικής δραστηριότητας. Σε κάθε άλλη περίπτωση η τσάμπα ρητορική μοιάζει με φυσίγγια χωρίς σκάγια αεροβόλου, ανώδυνα για το στόχο ή με κούφια βεγγαλικά, κατάλληλα για ψυχαγωγικά εφέ.