Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές δεν έχει γίνει γνωστό τι συμφωνήθηκε στην οκταμερή, τελικά, συνάντηση που έγινε χθες στις Βρυξέλλες. Όμως δεν έχει καμμία σημασία. Ό,τι και να συμφωνήθηκε (με πιθανότερο ότι δεν θα υπάρξει Grexit) το σίγουρο είναι πως αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως ταξιδεύουμε με το Χάρο στο πλευρό μας η χώρα θα συνεχίσει να παραμένει σε κατάσταση νεκροφάνειας.

Ό,τι και να συμφωνηθεί τις επόμενες ημέρες (και σε όποιο επίπεδο διαπραγμάτευσης -με πιθανότερο ένα νέο Γιούρογκρουπ την επόμενη εβδομάδα) αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι παρήλθε οριστικά ο καιρός που μπορούσαμε να ζούμε υπεράνω των δυνάμεων, των δυνατοτήτων και των πραγματικών αναγκών μας η χώρα θα παραμένει διασωληνωμένη στην εντατική και είναι θέμα ολίγου χρόνου να την αποσυνδέσουν.

Για τον Μάρτιο πάντως την γλιτώσαμε και θα μπορέσει ο Καμμένος να γιορτάσει την 25η Μαρτίου με φουστανέλες και σιγκούνια στο Σύνταγμα. Πιθανότατα τη γλιτώνουμε και μέχρι το Πάσχα για να ψήσουμε τον οβελία, αρκεί βεβαίως ο Βαρουφάκης να εξειδικεύσει και να κοστολογήσει τις συγκεκριμένες προτάσεις που λέγεται ότι θα παρουσίαζε ο Τσίπρας στο δείπνο με την Μέρκελ, τον Ολάντ και τους λοιπούς "συγγενείς". Το θέμα είναι τι γίνεται μετά.

Ό,τι και να συμφωνήθηκε και ό,τι και να συμφωνηθεί αν δεν υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων, αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και μέτρα άμεσης απόδοσης που θα βελτιώσουν τη χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κατάσταση, η χώρα, ακόμη κι αν κερδίσει μερικούς μήνες επιβίωσης, θα σκάσει. Αργά ή γρήγορα.

Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες επωφελούνται της ευνοϊκής συγκυρίας που προσφέρει η ποσοτική χαλάρωση, το φθηνό ευρώ και η χαμηλή τιμή του πετρελαίου. Όλες πλην της Ελλάδας, η οποία συμπεριφέρεται όπως εκείνος ο βάτραχος που, όταν είδε ότι πετάλωναν το άλογο, σήκωνε κι αυτός το πόδι του.

Ότι και να συμφωνήθηκε και ό,τι και να συμφωνηθεί αν δεν σταματήσουμε να πιστεύουμε πως μπορούμε, στα πλαίσια της ευρωζώνης, να παίξουμε μόνοι εμείς με άλλους κανόνες, πολύ γρήγορα θα αναγκαστούμε να σιγοψιθυρίσουμε ότι στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν πλήθος φωνές, αλλά καμιά δεν είναι η δική μας.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε, ίσως και στο προβλεπτό μέλλον, τις τυφλές εκρήξεις, να διατηρήσουμε τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, να αντιμετωπίσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια την οικονομική κρίση, να διασώσουμε το πολιτικό σύστημα από τον πλήρη εξευτελισμό, θα πρέπει όλοι, με πρώτη την κυβέρνηση, να ανασκουμπωθούμε. Να σηκώσουμε τα μανίκια και να καθίσουμε να δουλέψουμε, αντί να φλυαρούμε από τηλεοράσεως ή στα καφενεία.

Να συμφωνήσουμε σε ορισμένα βασικά πράγματα που χρειάζεται απαραίτητα να γίνουν στη χώρα (αυτοί οι περίφημοι κοινοί τόποι που εφάπτονται των προγραμμάτων και των προτεραιοτήτων των κομμάτων) και τα οποία είναι ανεξάρτητα από πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές.

Αν η κυβέρνηση από κοινού με την αντιπολίτευση και την ιθύνουσα υγιή επιχειρηματική τάξη δεν επεξεργαστούν ένα ρεαλιστικό, βιώσιμο και αισιόδοξο σχέδιο Μεγάλων Συμπτώσεων, τότε τα άκρα και οι ηγεσίες τους θα γίνουν ο Γενικός Επιθεωρητής της χώρας. Κι αν κάτι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος είναι Μεγάλους Ιεροεξεταστές της ηθικής, της πολιτικής, της επιχειρηματικής και κοινωνικής του εξέλιξης. Αυτό που χρειάζεται η χώρα και απαιτούν οι περιστάσεις είναι να τεθούν σήμερα εκείνες οι εθνικές προτεραιότητες που θα την βοηθήσουν να αποδράσει από το τέλμα στο οποίο βυθίζεται.

Η χώρα χρειάζεται ρεαλιστικές προτάσεις για να λύσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της. Η κυβέρνηση χρειάζεται μετρήσιμους στόχους να θέσει και να επιτύχει, και όχι να καταγγέλλει από πρωΐας έως εσπέρας τους κακούς ξένους που θέλουν να μας ταπεινώσουν, να ασχολείται με τα καμώματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, με το ποιός την έστησε ή δεν την έστησε στον Βαρουφάκη, με τον "δραχμολάγνο" Λαπαβίτσα και τον "αναρχικό υπάλληλο" Διαμαντόπουλο.

Επιτέλους, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει ο πολιτικός και δημόσιος λόγος να εξαντλείται στο: φωτιά κάτω από το πουκάμισο, ποντικός στο σακί, οχιά στον κόρφο. Βαρεθήκαμε. Γκρινιάζοντας και καβγαδίζοντας μεταξύ μας ή με τους ξένους για το ποιος έβλαψε ή βλάπτει λιγότερο τη χώρα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι τα νέα παιδιά να γράψουν στους τάφους μας: Σα μια σταλιά μελάνι σε μαντίλι η πλήξη απλώνει...