Το τρίτο "μνημόνιο" -παρά τον ταπεινωτικό χαρακτήρα του- εμπεριέχει τεχνικές διευθετήσεις και περιοριστικά μέτρα καθώς επίσης και μερικές (αν και για πολλούς αμφιλεγόμενες) "μεταρρυθμίσεις" οι οποίες δύνανται να κινητοποιήσουν αλλαγές μέσης (ή/και μεγάλης) έντασης δια των οποίων -πλην της επιθυμητής δημοσιονομικής τάξης- απελευθερώνονται δυνητικά "εγκλωβισμένοι" ή/και σχολάζοντες πόροι.

Μερικά απ' αυτά τα μέτρα , προέρχονται από υστερήσεις των προηγούμενων "μνημονίων", ενώ άλλα είναι αποτέλεσμα των καθυστερήσεων, δυσχερειών και στρεβλώσεων της πρόσφατης περιόδου. Είναι ενθαρρυντικό, υπό μια ειδική οπτική, το γεγονός, ότι το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του (και ένιοι των διεθνών παραγόντων) έχουν πλέον αναγνωρίσει ότι το "μνημονιακής" έμπνευσης πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής έχει καταρρεύσει.

Αλλά και η πρόσφατη (τρίτη) εκδοχή του δεν είναι -επ' ουδενί- βιώσιμη και αποτελεί απλώς "οικονομική διαχείριση χρόνου" μέχρις την αποκρυστάλλωση του -υπό διαπραγμάτευση- τελικού πολιτικού διακανονισμού μεταξύ της χώρας μας και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Υπ' αυτή την οπτική, είναι προφανές ότι ο χειρισμός του πολιτικού χρόνου συνάπτεται με τις πολιτικές εξελίξεις στο διεθνή ορίζοντα (κυρίως στην Ένωση)και την ομαλή και ήπια εσωτερική πολιτική κατάσταση.

Είναι προφανές, ότι η δημοκρατική ομαλότητα συνιστά την αναγκαία συνθήκη για την απεμπλοκή από τη "μέγγενη" της κρίσης, αλλά μη απαραιτήτως και την ικανή δοθέντος ότι η συμπληρωματική προγραμματική στρατηγική,της νέας περιόδου, είναι μη επαρκώς ανιχνεύσιμη, αν και εξ αυτής εξαρτάται η οριστική έξοδος από το "μνημόνιο".

Τούτων δοθέντων, αν η παραγωγική σύνθεση μέσω ενός "περιέχοντος" μέγα-προγράμματος στο οποίο εμπεριέχονται τα "περιεχόμενα" μικρό-προγράμματα του "μνημονίου" και της "αναδιανομής" δεν είναι δυνατή,η πιθανή προβλεπόμενη εξέλιξη συνίσταται στην αντιμετώπιση της "μνημονιακής" κρίσης με τη πυροδότηση αλλεπάλληλων προκλητών κρίσεων οι οποίες συμπαρασύρουν αναλόγως και δυσμενώς τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Εντός του πλαισίου αυτού, ενα "περιέχον" μέγα-πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία και το κράτος μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών αίρει τις αντιφάσεις μεταξύ του αναγκαίου "κακού" (αλλά τελικώς δεκτού) "μνημονίου" και του επιθυμητού "καλού" (αλλά ενδεχομένως ασαφούς και ανέφικτου) "παράλληλου" προγράμματος.

Είναι προφανές, οτι η χεγκελιανή "εξίσωση": θέση (μνημόνιο), αντίθεση("παράλληλο" πρόγραμμα), σύνθεση (διαρθρωτικές αλλαγές) εχει δυνητικά εφαρμογή, αλλά προσκρούει στην έλλειψη αντίστοιχης κουλτούρας στο πολιτικό σύστημα αλλά και στο συντηρητισμό ο οποίος χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία στα θέματα των διαρθρωτικών αλλαγών.

Η πρόταξη ενός "παραλλήλου" προγράμματος -πλην της εμφανούς πολιτικής σκοπιμότητας- επιχειρεί ταυτοχρόνως την άμβλυνση των πλέον "επώδυνων" μέτρων ή/και τη παράκαμψη αυτών. Υπό την έννοια αυτή, αφ' ενός η σύνθεση δεν είναι εφικτή και αφ' ετέρου εξουδετερούται η αναγκαία δόμηση και προώθηση ενός "περιέχοντος" προγράμματος το οποίο
δια των μειζόνων διαρθρωτικών αλλαγών (μείωση της γραφειοκρατίας, απελευθέρωση των αγορών, σταθερότητα του φορολογικού συστήματος, επέκταση της διαδικασίας αποκρατικοποιήσεων και "ευλυγισία" και επέκταση του μεικτού χαρακτήρα των συστημάτων παιδείας και υγείας) δύναται να επαναφέρει τη χώρα, σε πορεία οικονομικής ανάπτυξης σε μια κοινωνία ευημερίας.

Συνεπώς, το δίλημμα: "παράλληλο" versus "περιέχον" πρόγραμμα είναι υπαρκτό, ουσιώδες και πολιτικό και προσθέτως περικλείει μη ορατές και αντίρροπες δυνάμεις (στασιμότητας και προόδου) στη χώρα και το πολιτικό σύστημα και συνδέεται με το εκκρεμές ζήτημα του εκσυγχρονισμού το οποίο αποτελεί πλέον προαπαιτούμενο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.