Πάει και η Frontex. Η  γνωστή Ευρωπαϊκή Αστυνομία Συνόρων που συστάθηκε από την Ε.Ε το 2004, με έδρα τη Βαρσοβία για την επιχειρησιακή διαχείριση στα εξωτερικά σύνορα των κρατών-μελών της αντικαθίσταται από ένα σώμα.  Σήμερα, άνευ απροόπτου, θα παρουσιαστεί η τελική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη νέα  Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή(EBCG).  Η νέα μόνιμη υπηρεσία θα έχει αυξημένους πόρους (διπλάσιο της Frontex), το δικό της προσωπικό (τουλάχιστον 2000 άτομα) και εξοπλισμό, χωρίς να εξαρτάται άμεσα από τις συνδρομές των κρατών-μελών.

Κυρίως, όμως θα έχει  την επιχειρησιακή αρμοδιότητα  να παρεμβαίνει στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε χωρίς να έχει προηγηθεί αίτημα του ενδιαφερόμενου κράτους-μέλους.  Με δυο λόγια ναι μεν  ο έλεγχος των συνόρων θα υπάγεται στις εθνικές αρχές της κάθε χώρας, ωστόσο η καινούργια  ευρωπαϊκή δύναμη θα επιτηρεί τον έλεγχο αυτό.  Και βέβαια θα έχει δικαίωμα επέμβασης όταν διαπιστώνει ανεπαρκή προστασία των συνόρων. Όσο, όμως κι αν  υπάγεται  στην εθνική νομοθεσία της χώρας στην οποία θα δρα κάθε φορά, η Κομισιόν, αλλά και η πλειοψηφία των εταίρων, θα επιχειρήσουν να την προικοδοτήσουν με υπερεξουσίες.

Από μια άποψη, το νέο σώμα  θα θυμίζει  τους Milites Limitaneos της Ρωμαικής αυτοκρατορίας καθώς και τους διαδόχους τους Βυζαντινούς Ακρίτες, όπως αποκαλούνταν από τον 7οέως το 10ο περίπου  αιώνα, οι μόνιμοι μισθοφόροι φρουροί που φύλαγαν τα σύνορα της αυτοκρατορίας από  αιφνιδιασμούς και επιδρομές Σαρακηνών και απελατών.  Βεβαίως στον 21ο αιώνα τα σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης, που δεν είναι σαφώς αυτοκρατορία, είναι λιγότερο ρευστά από ότι στο Μεσαίωνα και δεν απειλούνται από εισβολές “βαρβάρων” αλλά σηκώνουν το βάρος των κατατρεγμένων των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Η πρεμούρα , όμως της Ε.Ε. να προχωρήσει γρήγορα στη διαδικασία έγκρισης και εφαρμογής του νέου σώματος, καταδεικνύει άμεσα την επιθυμία της να καταστήσει την Ευρώπη οχυρωμένο και απόρθητο φρούριο.

Από τη πλευρά της η Ελλάδα , μπορεί να δείχνει ικανοποιημένη , γιατί με αυτό τρόπο αποφεύγει την φαεινή  ευρω-ιδέα Μέρκελ – Γιούνκερ περί «κοινών περιπολιών  Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο», όμως σε σχέση με τους υπόλοιπους εταίρους  η φύλαξη των συνόρων της έχει πολύ διαφορετικές διαστάσεις και σημασία από ό,τι έχει για το Βέλγιο, την Ολλανδία  ή το Λουξεμβούργο. Αυτά τα κράτη μέλη της ζώνης Σένγκεν  δεν έχουν να αντιμετωπίσουν την πίεση του Έβρου, των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, της Ειδομένης,  της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας.  Πράγμα που σημαίνει ότι  στην πλειονότητα τους οι δυνάμεις επιχειρησιακής ετοιμότητας του νέου σώματος θα αναπτυχθούν σε επιλεγμένα σημεία των συνόρων  της Ελλάδας,  με οπλισμό, ειδικά οχήματα, ελικόπτερα, ακταιωρούς θερμικές κάμερες, λέιζερ, χτίσιμο φραχτών κλπ.

Υπό αυτή την έννοια πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τη δημιουργία της νομισματικής ένωσης». Ήδη από  την ένταξη στην ΕΟΚ η χώρα εκχώρησε σύμφωνα με το άρθρο 28 του Συντάγματος σημαντικά τμήματα της εθνικής κυριαρχίας, ενίσχυσε και διεύρυνε αυτή τη εκχώρηση  στους τομείς εκείνους όπου η κοινοτική πολιτική υποκαθιστούσε την αντίστοιχη εθνική αρμοδιότητα. Υπό  αυτό το πρίσμα  οι ελληνικές κυβερνήσεις από τα τέλη της δεκαετίας του 70 , με υπερβάλλοντα για τη  εποχή  φιλοευρωπαικό φεντεραλισμό ζητούσαν από την Ευρώπη να ανακηρύξει τα σύνορα της Ελλάδας μέχρι και την υφαλοκρηπίδα σε σύνορα της, τότε, Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Τώρα, όμως, το ερώτημα για την Ελλάδα, απέναντι σε αυτή τη φιλόδοξη πρωτοβουλία ευρωφύλαξης των συνόρων, πρέπει να απαντηθεί στη περίπτωση που ίδια δεν  συναινεί ούτε στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ούτε στη δραστηριοποίηση των υπερεξουσιών του νέου σώματος.  Ήδη η Ιταλία,αντιμετωπίζει εχθρικά το νέο σχέδιο κρίνοντας, ως επηρεαζόμενο κράτος, ότι πρέπει να διατηρεί ένα δικαίωμα βέτο υπό την αντίληψη ότι  το νέο σώμα οφείλει  να λειτουργεί υποστηρικτικά στις δυνάμεις των εθνικών κρατών και πάντως κάτω από τις δικές τους εντολές.  Ωστόσο στη δυσμενή θέση όπου βρίσκεται και  διπλωματικά η υποχωρητική σε όλα ελληνική κυβέρνηση, είναι αμφίβολο αν θα συνταχθεί με τις εναπομείνασες χώρες που ζητούν να αλλάξει το συγκεκριμένο σχέδιο της Κομισιόν.  Εξάλλου η κατρακύλα από την ανηφόρα της ευθύνης στο κατήφορο της υποτακτικότητας αρκεί για να μεταμορφώσει ένα ανθρωπιστή σε βιγλάτορα.