Φυσάει στις κάτασπρες αυλές και στις θολωτές καμάρες σφυρίζει. Ο νευρικός νοτιάς παρασύρει τα τραπεζομάντηλα των υπαίθριων εστιατορίων και νανουρίζει το καράβι που έριξε άγκυρα στο μοναδικής ομορφιάς ελληνικό νησί.

Τα ηχεία εξέπεμπαν διαφορετικές μουσικές από το ``Το πλοίο της Ειρήνης`` που έλαμπε κάτασπρο στο απέραντο γαλάζιο του φυσικού λιμανιού των Φηρών.

Στις 8:45 το πρώτο γκρουπ από τους  2000 επιβαίνοντες είχε αποβιβαστεί. Ανάμεσά τους  και η ομάδα επιζώντων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι .Κύριο αίτημα των επιβαινόντων: ένας κόσμος ελεύθερος από πυρηνικά, πολέμους και βία.

Ο Κανιούτο  ένας άντρας προχωρημένης ηλικίας  έμεινε άφωνος κοιτώντας το τοπίο, αν κι ένιωσε κάτι σαν κόμπο στο λαιμό, τρέμουλο στα γόνατα την στιγμή που ο μικρός με το νεροπίστολο σημάδευσε τα παπούτσια του.

Το καλντερίμι ήταν λουσμένο στο κυκλαδίτικο φως. Οι περισσότεροι συνεπιβάτες του πλοίου τραβούσαν φωτογραφίες, θαυμάζοντας τις γραφικές γωνιές. Ο κόσμος ήταν όμορφος. Ο αέρας θερμός και  ερωτικός. Οι άνθρωποι διασκέδαζαν εκφράζοντας την ευθυμία τους στους περαστικούς.

Ήταν Παρασκευή  φορούσε τις καλοκαιρινές του πιτζάμες και έπλενε τα δόντια του. Συνήθως τα πρωινά επισκεπτόταν το μαγαζί του πατέρα του και έπειτα για να σκοτώσει την καλοκαιρινή πλήξη του πήγαινε  στο πάρκο  και έβλεπε τους ανθρώπους που περνούσαν .

Στις 8:13’’, το πρωί στις 6 Αυγούστου του 1945 το βομβαρδιστικό B-29 έφτασε πάνω από την πόλη Χιροσίμα.

Δυόμισι λεπτά αργότερα, ο πιλότος έδινε το σύνθημα.

Στις 8:15΄45’’ ακούστηκε μια τρομερή ,ένα τεράστιο κόκκινο μανιτάρι σάρωσε την πόλη ενώ ο  Χάρι Τρούμαν γνωστοποιούσε στον κόσμο ότι η ανθρωπότητα μπήκε στην ατομική εποχή.

``Το πατρικό μου βρισκόταν εκεί όπου σήμερα είναι το Peace Memorial Park,μια συνοικία 6.500 κατοίκων ,εκ των οποίων σχεδόν όλοι πέθαναν``, λέει η αειθαλής κυρία Morikawa , που ανήκει στους περίφημους Hibakusha,τους επιζώντες από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

``Ήμουν έξι χρονών τότε και η αδελφή μου τριών , για καλή μας τύχη, ο πατέρας μου ανήσυχος από την εξέλιξη του πολέμου , μας έστειλε οικογενειακώς , στο σπίτι των παππούδων του, εννιά χιλιόμετρα μακριά από το σημείο όπου έγινε η καταστροφή``.  Αν και πέρασαν 71 χρόνια οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν της πυρηνικής καταστροφής συγκλονίζει την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο αφανισμός 140.000 ανθρώπων  στη Χιροσίμα στις 9 Αυγούστου του 1945 και τρεις μέρες ο θάνατος άλλων 80.000 αλλάζει τον ρου της ιστορίας με τον γεωπολιτικό ψυχρό πόλεμο να διαρκεί πάνω από ένα αιώνα.

Πεδίο διαφωνιών ανάμεσα σε ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες κατά πόσον η ΗΠΑ είχε το ηθικό δικαίωμα να πάρει μια τέτοιου είδους απόφαση.

Ακόμη και για εκείνους που κατάφεραν να επιβιώσουν οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας θα επηρέαζαν την μετέπειτα ζωή τους.

``Είναι μια θλιβερή ιστορία που μάλλον δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ``, θα μου πει  Αγγλίδα συγγραφέας, ιστορικός που ζει στην Αμερική και μου δείχνει στο I phone  το τεύχος του περιοδικού New Yorker της 31ης Αυγούστου του 1946, ένα χρόνο και κάτι, μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Το εκτενέστατο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Τζον Χέρσι που κάλυψε ολόκληρη την ύλη του συγκεκριμένου τεύχους και εξιστορούσε τα βιώματα έξι απλών ανθρώπων που έζησαν από πρώτο χέρι την τραγωδία εκείνης της μέρας, συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι αφηγήσεις των ``Χιμπακούσα`` την ώρα που έλαμψε πάνω από τη Χιροσίμα η ατομική βόμβα κλόνισαν τους υποστηρικτές του νέου υπέρ-όπλου που αφάνιζε τους αντιπάλους.

Ήταν μια μέρα όπως οι άλλες για τους καθημερινούς ανθρώπους της πόλης των 250.000 κατοίκων που έμελλε να γίνει το σύμβολο της πυρηνικής καταστροφής. Ήταν μια μέρα που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι επρόκειτο να αλλάξει την ιστορία.

Η Νατσούο  γνώρισε τον πυρηνικό όλεθρο σε ηλικία εννέα χρονών. Θυμάται  να κάθεται δίπλα στη μητέρα της που καιγόταν και ζητούσε απελπισμένα λίγο νερό.

Εκείνη επέζησε και υιοθετήθηκε από μια οικογένεια, κάπου στην Καλιφόρνια. Οι γονείς της κάηκαν και η ίδια υπέστη  εγκαύματα και είχε χάσει όλα της τα μαλλιά. Για πολλά χρόνια στη νέα της πατρίδα έκρυβε ότι ήταν χιμπακούσα γιατί οι περισσότεροι πίστευαν ότι είχε αρρωστήσει από την ακτινοβολία, ότι η αρρώστια ήταν μεταδοτική. Η ίδια πίστευε ότι κανένας δεν ήθελε να παντρευτεί κάποια σαν αυτή .

Προσπάθησα να κρύψω τη σαστιμάρα μου στην ηλικιωμένη κυρία που  περνούσε  με ένα υγρό σφουγγαράκι το πρόσωπό  της για να μην καεί από τον ήλιο της Σαντορίνης. Ο κόσμος είναι όμορφος ….`` και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός/γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,/ είναι η ειρήνη.``