Στη μέση περίπου της κούρσας, ξεχωρίζει κιόλας το μεγάλο φαβορί. Ας κερδίζει η Ολλανδία την Γιουροβίζιον και την Ευρωλίγκα η CSKA της Μόσχας. Ας διεκδικούν τα φετινά τρόπαια του ποδοσφαίρου μόνον αγγλικές ομάδες, με τις Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης εκτός μάχης. Εδώ, στις Κάννες, όπου η ανανέωση, η ποσόστωση και η πολιτική ορθότητα συμμαχούν με σκοπό την απόλυτη κυριαρχία, ένας βετεράνος αγκαλιάζει τον Χρυσό Φοίνικα. Μα, θα πει κανείς, υπάρχει και το δεύτερο ημίχρονο, με τόσους διεκδικητές. Αλλ’ ως γνωστόν, αν προηγηθείς με διαφορά στο σκορ, δύσκολα ανατρέπεται κι από μιαν αχλάδα κριτική επιτροπή.

Λοιπόν, θα κερδίσει επιτέλους το πολυπόθητο βραβείο ο Πέδρο Αλμοδοβάρ; Ούτε νέος, ούτε μαύρος, ούτε τρανσέξουαλ. Ομοφυλόφιλος. Που αγαπάει τους ήρωες εξίσου με τις ηρωίδες του. Λευκά μαλλιά, μαύρα γυαλιά. Οι τρεις τους, με τον Αντόνιο Μπαντέρας και την Πενέλοπε Κρουζ, αγκαλιά. Αγία Τριάδα ως άλλη Εθνική της Ισπανίας. Δυο φορές βρέθηκε σ’ απόσταση αναπνοής, «Όλα για την μητέρα μου» και «Ραγισμένες αγκαλιές». Ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που αποτελεί και το κεντρικό θέμα της νέας του ταινίας «DOLOR Y GLORIA». Δεν την λες αυτοβιογραφία. Μάλλον έμμεση εξομολόγηση.

Ο πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης σε απόσυρση με προβλήματα ηλικίας, παραπέμπει στο alter ego του Αλμοδοβάρ. Συναντήσεις, συμπτώσεις, ακροάσεις κι αναμνήσεις ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής του. Η φτωχή επαρχία, το σχολείο και οι σκανταλιές, ο εφηβικός έρωτας και οι γεύσεις των επόμενων, η αναπάντεχη γνωριμία και η παθιασμένη σχέση με το σινεμά, η απογοήτευση και η εξιλέωση, θρίαμβος και μοναξιά, οι απώλειες μέσα στο διάβα του καιρού, το θαύμα της δημιουργίας απέναντι στην αναπόφευκτη οδύνη. Μεγαλώνεις σημαίνει να συμφιλιώνεσαι με τις πληγές, να διακρίνεις την πραγματικότητα από την επιθυμία. Ένας σπαρακτικός απολογισμός κι ένας ύμνος στο σινεμά που αργοπεθαίνει, ταυτόχρονα. Το άλλοτε τρομερό παιδί του ευρωπαϊκού κινηματογράφου νοσταλγεί και συγκινεί μ’ αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ως την απονομή, πέντε και μία, λίγη ψυχραιμία.

Σε πλήρη αντίθεση με την γενναιόδωρη απλότητα του ισπανικού φαβορί, το δεύτερο υποτίθεται μέχρι σήμερα, επιλέγει το απόλυτο στιλιζάρισμα. Προερχόμενος από την Χρυσή Άρκτο πρόπερσι στο Βερολίνο («Black Coal, Thin Ice»), ο Ντιάο Γινάν δηλώνει υποψήφιος για μιαν διάκριση κι εδώ, πιστός στις προτιμήσεις και στις αδυναμίες του. Αντί του ήρωα-ντεντέκτιβ, ένας επικηρυγμένος νεαρός που εγκλωβίζεται στον λαβύρινθο μιας επαρχιακής παραγκούπολης και σκοντάφτει πάνω σε μια συνομήλικη πόρνη της περιοχής, με την πλάτη στον τοίχο επίσης. Το κοινό αδιέξοδο τους ενώνει, το άλμα στο κενό μπορεί να ονομάζεται και πεπρωμένο. Η αφηγηματική βιρτουοζιτέ αδιαμφισβήτητη, τα φώτα νέον πανταχού παρόντα, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ένταση υπόκωφη, άψογος ρυθμός, ανάμιξη του φιλμ νουάρ και του κοινωνικού σχολίου πάνω στο σύγχρονο κινεζικό θαύμα, στρωμένο με διαφθορά, σκληρότητα και προσωπικές καταστροφές. Όσο γοητεύεσαι από την «Λίμνη με τις αγριόχηνες» (Κίνα), τόσο δυσκολεύεσαι να θυσιάσεις την χορογραφία για να συναντήσεις την δραματουργία.

Σ’ ανάλογο κλίμα κινείται κι ένας γνώριμος Βαλκάνιος. Ύστερα από την κοινωνική σάτιρα («Αστυνομία, Ταυτότητα»), ο Κορνέλιου Πορεμπόιου εξευρενά κι αυτός, με τη σειρά του, τους κώδικες και την διαρκή επίδραση του φιλμ νουάρ. Στην περίπτωσή του, η διαφθορά διανθίζεται με μπόλικο χιούμορ, σινεφίλ αναφορές, όπερα κι αισθησιασμό, χάρη στην Κατρινέλ Μάρλον, την πρωταγωνίστρια που ακούει το όνομα… Γκίλντα. Δεν είναι η Ρίτα Χέιγουορθ, όπως ο Βλαντ Ιβάνοφ, στο ρόλο του διπρόσωπου αστυνομικού που συνεργάζεται μ’ εμπόρους ναρκωτικών αλλ’ η μητέρα του δωρίζει το μαύρο χρήμα στην εκκλησία, δεν είναι ο Γκλεν Φορντ. Ούτε η «LA GOMERA» (Ρουμανία) είναι κάποιο κλασικό του είδους, τουλάχιστον, σπάει την σοβαροφανή μετριότητα του φετινού διαγωνισμού. Α, μιλώντας για φιλμ νουάρ, ιδού ο Αλέν Ντελόν. Αύριο γι’ αυτόν. Ορεβουάρ.