Το ελληνικό «metoo» αποκάλυψε κρυμμένα μυστικά, αλλά την ίδια στιγμή ανέδειξε για μία ακόμη φορά την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των ΜΜΕ να σταθούν με υπευθυνότητα απέναντι στα γεγονότα, χωρίς ευκολίες και εκτόξευση κατηγοριών.Οι εξαιρέσεις λίγες. Ας μην περιμένουμε όμως πολλά. Στην χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού ζούμε.

Σε αυτά ας προσθέσουμε το σήριαλ Κουφοντίνα, τις υποκινούμενες διαδηλώσεις εν μέσω lockdownκαι τις υστερικές κραυγές περί «κατάργησης της δημοκρατίας από την ακροδεξιά κυβέρνηση».

Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολιτικο-κοινωνικό σκηνικό όπου τσαλαβουτάνε ακραίες δυνάμεις και φυσικά πρόσωπα αριστερά και δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Θα περίμενε κανείς, αφελώς ίσως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της «κυβερνώσας Αριστεράς» θα απείχε από αυτές τις συμπεριφορές. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την υπόθεση με τον πρώην Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Ο ιδιοκτήτης της «Αυριανής» της Αριστεράς υπενόησε ότι ο πρωθυπουργός ενέχεται σε σχέσεις με παιδεραστές. Από κοντά μίζαρε και ο «συνήθης ύποπτος» βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Άκρα του τάφου σιωπή από την ηγεσία του κόμματος. Στην ίδια λογική οι υστερικές κραυγές υποστήριξης του Κουφοντίνα από ισχυρές δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και η άνευ ορίων αντιπαράθεση με την κυβέρνηση για τη διαχείριση της πανδημίας.

Βέβαια η ασύνορη άθλια  δημοκοπία που δεν ορρωδεί προ ουδεμίας ηθικής αξίας είναι ιστορικά συνδεδεμένη με το νεοελληνικό κράτος από καταβολής του. Αρκεί να δει κανείς τις θλιβερές γεμάτες μίσος αντιπαραθέσεις των αγωνιστών του 1821 μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (Ελισσάβετ Τσακανίκα, «Αγωνιστές του 1821 μετά την Επανάσταση», Ασίνη 2019)

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος της εφημερίδας «Αυριανή» στη ρητορική του μίσους, της μισαλλοδοξίας και της χωρίς όρια δολοφονίας χαρακτήρων υπό τον μανδύα του μαχητικού πατριωτισμού, της αντιδεξιάς ρητορικής, της παροχολογίας και του κρατικού πατερναλισμού. Για πολλά χρόνια επηρέαζε την πολιτική συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ αφού είχε έντονη επιρροή στα λαϊκά στρώματα που αποτελούσαν ισχυρό πυλώνα του. Για πολλά χρόνια από πολλούς εντός του ΠΑΣΟΚ,  δόθηκαν μάχες σκληρές ώσπου τελικά να εκριζωθεί ο «Αυριανισμός» στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Σήμερα ο αριστερόστροφος «Αυριανισμός» έχει μετακενωθεί στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει ιδιαίτερη επιρροή και τους δικούς του ταγούς. Τον έφεραν μαζί τους στελέχη και λαϊκά στρώματα  που μετακόμισαν εκεί. Ταυτίζεται στις πρακτικές του με τις χειρότερες εκφάνσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος όταν οι εσωτερικές συγκρούσεις είχαν χαρακτήρα χωρίς αρχές και εκσφενδονίζονταν εκατέρωθεν  χαρακτηρισμοί όπως «απατεώνες», «δηλωσίες», «πράκτορες του εχθρού», «καθάρματα», «εγκληματίες βουτηγμένοι στην κατάχρηση και τη διαφθορά», «διαφθορέας κοριτσιών» και άλλα τέτοια ωραία (ΑγγελοςΤσέκερης, «Μια Ιστορία αλλιώς…», Ταξιδευτής 2014).

Τα δύο ρεύματα έχουν συναντηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν κοινούς εκπροσώπους. Η Αριστερά του Ι.Πασαλίδη, του Η.Ηλιού, του Στ.Ηλιόπουλου, του Λ.Κύρκου,  η οποία είχε ήθος, αρχές και πολιτικό βάθος όχι μόνο δεν θα υιοθετούσε τέτοιες πρακτικές, αλλά θα αποδοκίμαζε και θα απομόνωνε όποιους είχαν προσχωρήσει σ’ αυτές. Σήμερα ακόμη περιμένουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει τα συγκεκριμένα στελέχη, βουλευτές και να αποστασιοποιηθεί από προσκείμενα στο ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ που πρωτοπορούν στη ρητορική του μίσους εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων, εκτός και εντός του κόμματος. Στη βάση της ευκαιριακής λογικής ότι «χρειαζόμαστε και την τελευταία ψήφο» κουκουλώνει το πρόβλημα. Θα το πληρώσει ακριβά.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτά τα στελέχη και ο κόσμος που τα ακολουθεί, πιστεύουν ότι με αυτή την «πολιτική» αποκαλύπτεται «όλη η βρωμιά του “πολιτισμού” της άρχουσας τάξης και της διαπλοκής». Ο περίκλειστος κόσμος τους δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν ότι επιτυγχάνουν το αντίθετο : διευκολύνουν το πολιτικό και μιντιακό προσωπικό της να αναγορεύονται θεματοφύλακες τής καλώς εννοούμενης πολιτικής αντιπαράθεσης και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν αναπτυχθεί μεσοστρώματα που κινούνται πολιτικά στον φιλελεύθερο – σοσιαλδημοκρατικό χώρο τα οποία απεχθάνονται αυτές τις επιθετικές και συκοφαντικές απολίτικες αντιπαραθέσεις. Όταν ο Μητσοτάκης στην προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών του 2019 προσέφυγε κάποιες στιγμές σε τέτοιου είδους συμπεριφορές εναντίον του Α.Τσίπρα («νάτος νάτος ο Τσίπρας ο σκαφάτος») είδε αμέσως ότι έπεσαν τότε τα δημοσκοπικά του ποσοστά.

Είναι δεδομένο ότι η τυφλή αντιπολίτευση του μίσους στην καλύτερη περίπτωση πείθει τον σκληρό πυρήνα των οπαδών, οι οποίοι είναι ήδη πεισμένοι. Σε πρόσφατο σημείωμά μας αναδείξαμε το στρατηγικό αδιέξοδο άσκησης αντιπολίτευσης που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ («Δομική Αντιπολίτευση και Δομική Ανεπάρκεια», ΕφΣυν 2.2.2021)

Δυστυχώς τελικά φαίνεται ότι δεν πρόκειται για αυτογκόλ κάποιων στελεχών. Η αντιπολίτευση μηδενικού αθροίσματος είναι δομικό χαρακτηριστικό της Ριζοσπαστικής – Κομμουνιστικής Αριστεράς. Η όσμωσή της με τον Αυριανισμό είναι πολιτικά θανατηφόρα. Δεν μπορεί να απεμπλακεί από τις πολιτικές της αντιφάσεις και τον ιδεολογικό παρωπιδισμό. Ούτε φαίνεται μπορεί να κατανοήσει ότι το πεδίο όπου διεξάγεται το παιχνίδι έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον αυτό του 2012-2015.Πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Είναι υποχρέωση του προπονητού να το κάνει αλλά και των κατάλληλων παικτών να το υπηρετήσουν.

* Ο Τάκης Μπατζελής είναι Πολιτικός Επιστήμονας