Κουίζ Νο1: Τι θα έπρεπε να κάνει ένας μόνιμος κρατικός αξιωματούχος που διαθέτει αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, δημοκρατική αγωγή και ήθος, όταν οι πολιτικοί του προϊστάμενοι τον γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια;

Κουίζ Νο2: Τι όφειλε να κάνει όποιος αιρετός άρχοντας έμπλεος χυδαίου λαϊκισμού διασπείρει φωνακλάδικα απειλές, διασαλπίζει νταηλίδικα εκφοβισμούς και σκορπά ασυνάρτητα τρομολαγνεία και ηττοπάθεια στο κοινωνικό σώμα, μόνο και μόνο επειδή έτσι γουστάρει;

Η απάντηση και στα δυο κουίζ είναι μία. Θα έπρεπε να παραιτηθεί αυτομάτως του αξιώματός του. Στη πρώτη περίπτωση για να διαφυλάξει το προσωπικό κύρος και το εθνικό συμφέρον που υπηρετεί. Στη δεύτερη για περιφρόνηση του θεσμικού πλαισίου της δημοκρατικής τάξης , για τα οποία εξελέγη να υπερασπίσει. Όχι να τα υπονομεύσει εξυπηρετώντας την εκλογική του πελατεία και τα μικροπολιτικά τερτίπια του κόμματός του.

Δυστυχώς, μόνο ο πρεσβευτής της Ελλάδας στο Βερολίνο Παναγιώτης Ζωγράφος παραιτήθηκε ηχηρά προτάσσοντας εκείνο το ήθος που δεν του επιτρέπει να είναι κλητήρας κανενός, καθώς τάχθηκε να υπηρετεί την πατρίδα. Και πώς άραγε να την υπηρετήσει όταν στο πρόσωπό του αυτή ταπεινώνεται από εκείνους που ηγούνται του ελληνικού κράτους; Πώς να τον σεβαστούν μετά οι Γερμανοί όταν το ίδιο κράτος που τον όρισε εκεί τον ταπεινώνει αφού του συμπεριφέρεται σαν να είναι γκαρσόνι;

Σε στυλ μάλιστα, «και πού ‘σαι παιδί, άφησε τα νερά και παράτα μας ήσυχους, και αν σε χρειασθούμε θα χτυπήσουμε παλαμάκια να μας φέρεις και τους καφέδες»! Ποια απαραβίαστη εκτίμηση τώρα στους διπλωματικούς κανόνες και τα τηρούμενα πρωτόκολλα στις διεθνείς συνομιλίες; Με μια περιφρονητική κίνηση το ελληνικό κράτος απέδειξε ότι δεν θέλει υπεύθυνους λειτουργούς ως εκπροσώπους της Ελληνικής Δημοκρατίας στα πόστα των πρεσβειών, αλλά ντελιβεράδες. Υπάρχουν, όμως και χειρότερα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα της κρίσης όποια εκδήλωση νηφαλιότητας, αξιοπρέπειας και, ενδεχομένως, γενναιότητας καταδικάζεται. Αντίθετα ο ντόρος των αφόρητων κοινοτοπιών, του δημαγωγικού καφενειακού στόμφου και της μπαλαφάρας θεατρικής επιθεώρησης χειροκροτείται. Και αν η κυνική κενολογία υπερβεί τα εσκαμμένα με το εμπρηστικό στυλ Σπύρου «Άδωνι» Γεωργιάδη , τότε μάλλον περνάει στο ντούκου ως μηδέποτε λεχθείσα.

Προφανώς η επιθετική ωμότητα ενός σαματατζή αρχαιόπληκτου τάχα υπερπατριώτη, που αντιμετωπίζει τους αρχαίους Έλληνες ως προπομπούς του ίδιου, δεν θα αφορούσε κανένα αν δεν ήταν βουλευτής. Δεν θα ανέμενε, άλλωστε, κανείς άρθρωση επιχειρημάτων, ικανότητα διαλόγου, εκδήλωση καλλιέργειας και παιδείας από ένα ημιμαθή τηλεβιβλιοπώλη. Θα έκανε απλά χαβαλέ βλέποντας τον να ουρλιάζει «τα λιγουρεύεστε, τα λιγουρεύεστε;» όταν διαλαλεί στη μικρή οθόνη τη πραμάτεια του.

Σαν εθνικός αντιπρόσωπος, όμως, οφείλει να εκφράζει τη λαϊκή βούληση, να επωμίζεται την ευθύνη των αποφάσεων και των πράξεών του, ενώ παράλληλα φέρει το βαρύτατο καθήκον να υπηρετεί τους θεσμούς. Ωστόσο, στο δικό του γυάλινο κόσμο του επιμένει να τα κάνει άτσαλα λαμπόγυαλο, ωθώντας την κοινωνία σε αστάθεια, ανασφάλεια, αναταραχή. Και ταυτόχρονα να προκαλεί εσκεμμένα πανικό στους πολίτες προτρέποντάς τους να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, αν πέσει η κυβέρνηση.
«Όπως ακριβώς δήλωσε ότι θα κάνει και ο ίδιος βγάζοντας τα λεφτά του στο εξωτερικό. Προφανώς για να τα παρκάρει σε φορολογικούς παραδείσους μαζί εκείνα τα 60 δισ. που σήκωσαν σε μια τετραετία από γκισέ και ΑΤΜ κάμποσοι άλλοι ντόπιοι, αγνοί πατριώτες σαν κι αυτόν.

Κάπως έτσι, με συνειδητά επεξεργασμένες προφητείες διακηρύσσεται έμπρακτα ο σοκαριστικός εκφοβισμός που πλήττει τους ήδη ζορισμένους πολίτες και τρομοκρατεί την βαριά τραυματισμένη κοινωνία. Όμως δεν είναι υποχρέωση του πρώην βουλευτή του «Λαός» να ανασκευάσει τις ολέθριες απειλές και να διασκεδάσει τις ανεύθυνες φήμες που διαδίδει . Έτσι κι αλλιώς αυτός είναι εθισμένος στις κωλοτούμπες.

Όσο όμως αυτός δεν παραιτείται από το βουλευτικό του αξίωμα για να κάνει καριέρα ζοφερού Νοστράδαμου, δεδομένου ότι και ο πρωθυπουργός έχει κάνει παρόμοια παρέμβαση τονίζοντας ότι αν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, την επόμενη ημέρα δεν θα υπάρχει ευρώ στις τράπεζες, το ερώτημα γίνεται επιτακτικότερο.

Ποιος θα διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία των τραπεζών ανεξαρτήτως από ποια κυβέρνηση θα βρεθεί προσεχώς στην εξουσία; Ποιος θα αποσοβήσει φαινόμενα μοιρολατρικής απελπισίας και θα προστατεύσει τους αποταμιευτές από το παραλυτικό πανικό στο ενδεχόμενο αδυναμίας κάλυψής τους από τις τράπεζες; Το έργο με τα ευρωφορτωμένα αεροπλάνα δεν παίζεται κάθε μέρα.

Αναπόφευκτα με τέτοιες μεθοδεύσεις που υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες η ζημιά για τη χώρα θα είναι μεγαλύτερη από τη διασπορά φημών ενός βουλευτή που υποδύεται το ρόλο του ολετήρα και τη παραίτηση ενός πρεσβευτή που του απέδωσαν καθήκοντα κλητήρα. Γιατί η γενίκευση της ασέβειας προς τους θεσμούς διαχέεται σε όλη τη δημόσια σφαίρα, περιφρονώντας την επιδίωξη της όποιας οικονομικής σταθερότητας και κλονίζοντας τη πίστη προς τη πατρίδα και τη δημοκρατία.