Ας ξεκινήσω με ένα ιστορικό γεγονός. Στις 5 Μαΐου του 1945 η ενδεκάτη ταξιαρχία αρμάτων της τρίτης αμερικάνικης Στρατιάς που διοικούσε ο στρατηγός Τζώρτζ Πάττον γκρέμιζε την πύλη του κολαστήριου του Μαουτχάουζεν. Ένας από τους επιζώντες του Ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης ήταν και ο Έλληνας, μετέπειτα συγγραφέας και ακαδημαϊκός, Ιάκωβος Καμπανέλλης ο οποίος αργότερα έγραψε το αυτοβιογραφικό χρονικό του για αυτό το στρατόπεδο εξόντωσης των SS.

Ανάμεσα στα τέσσερα ποιήματα του αφηγηματικού του έργου που μελοποίησε, κάνοντάς τα παγκοσμίως γνωστά, το 1966 ο Μίκης Θεοδωράκης, ήταν και ο «Αντώνης».

Την επική μουσική από αυτό το τραγούδι χρησιμοποιεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα προεκλογικό του σποτάκι. Τι το ΄θελε; Του την έπεσαν υστερικά κάποιοι ανιστόρητοι κάνοντας λόγο για ατυχή επιλογή που, ισχυρίζονται, παραπέμπει αυθόρμητα στον Αντώνη Σαμαρά! Προφανώς οι επιπόλαιοι αυτοί παράφωνοι θα επιθυμούσαν από το ποιητή να είχε αλλάξει στο στίχο, πριν από 70 χρόνια, το όνομα Αντώνης σε Αλέξη. Για να ικανοποιηθούν, φαντάζομαι, μέσα πλέον στην αβάσταχτη ελαφρότητα των αγχωτικών νευρώσεών τους.

Όσο περνούν οι μέρες τη καινούργιας χρονιάς, όλο και πιο μεταδοτικά έντονη γίνεται η σαρκαστική αίσθηση του αλλόκοτου, του παράδοξου και του ιδιότροπα περίεργου της καθημερινότητας. Τη γελοιότητα της στιγμής κορύφωσε με την αμίμητα εμπνευσμένη «μεταμφίεσή» του ο δραπέτης Χρ. Ξηρός, ο οποίος, πιθανόν, διατηρούσε ακράδαντη την πεποίθηση ότι με ξανθή κώμη και μούσι θα περνούσε απαρατήρητος.

Σωστά, λοιπόν, παρατηρούσε, κάποτε, ο Βολταίρος ότι « η αμφιβολία δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση του νου. Αλλά η απόλυτη βεβαιότητα είναι μια γελοία κατάσταση». Απόφθεγμα, ωστόσο, που δεν αφορά μόνον τις ενδεχόμενες εμμονές του ισοβίτη, αλλά διατρέχει και το προεκλογικό πολιτικό σκηνικό. Και μάλιστα με το πιο γκροτέσκο τρόπο.

Θα ήταν περιττό να αναφέρω ότι αυτή χώρα βαίνει προς πρόωρες εκλογές, ενάντια στις επιθυμίες του λαού της όπως κατ΄ επανάληψη έχουν διαβεβαιώσει αναρίθμητες δημοκοπήσεις τους πολίτες ώστε να το εμπεδώσουν. Οι ίδιες, επίσης, πιστοποιούν ότι ο Σαμαράς είναι καταλληλότερος του Τσίπρα για την πρωθυπουργία. Κατά τα άλλα, μοιάζει αμελητέο ότι καταγράφουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με διαφορά της Ν.Δ εδώ και 1, 5 σχεδόν χρόνο, ενώ είναι συντριπτικά παγιωμένη από τη πλειοψηφία των ψηφοφόρων η παράσταση νίκης του.

Αν η εναλλακτική υπόθεση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό Σαμαρά δεν προσέκρουες τόσο βάναυσα στη κοινή λογική , είναι πιθανόν οι αναλυτές των αντιπροσωπευτικών μετρήσεων να τη πλάσαραν προς χειραγώγηση της ψυχολογίας των ψηφοφόρων. Καταργώντας έτσι την αξιοπιστία ενός σημαντικού εργαλείου τεκμηρίωσης των διαθέσεων της κοινής γνώμης σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Το πιο κωμικοτραγικό, όμως, στοιχείο της συγκυρίας αφορά τα ίδια τα κόμματα και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους. Με ενέργειες η παραλήψεις που θα μπορούσε να θεωρηθούν ακόμα και προσβλητικές προς τον πολιτικό ορθολογισμό. Δεν αναφέρομαι σε πρακτικές εκτόξευσης φτηνής πολιτικής λάσπης που συνιστά ύστατο καταφύγιο της συκοφαντίας. Μιλάω για τις ιλαροτραγικές περιπτώσεις που συνιστούν το βάθρο επίδειξης της απώλειας κάθε πολιτικής σοβαρότητας.

Τι άλλο παρά φάρσα ήταν η στημένη συνέντευξη - «διάγγελμα» του πρωθυπουργού στη δημόσια τηλεόραση; Πόσο πιο οπερετική θα μπορούσε να είναι η διαπραγμάτευση ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, με εκατέρωθεν ξιπασμένο ύφος που θα ταίριαζε σε Μαρίες Αντουανέτες απέναντι σε Sans cullotes; Πόσο πλέον Αριστοφανική ειρωνεία μπορεί να αντέξει η σημερινή Χαρ. Τρικούπη που από αποκούμπι μιας δεξιάς κυβέρνησης χρησιμοποιεί το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου ως δήθεν καταγγελτικό όπλο κατά του Κινήματος που ίδρυσε ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ;

Τι απίθανη, τέλος, σουρεαλιστική συγκατοίκηση προοιωνίζεται στο Ποτάμι ανάμεσα σε Λυκούδη και Σκυλακάκη; Και βέβαια, σε κλίμα, «όλα στα κάρβουνα» και «όλα τα μαχαιρώνω», αναμενόμενες είναι οι κακόγουστες τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις απέναντι στις οποίες θα μοιάζουν ανώδυνες οι στριγκλιές του Άδωνη, ενώ οι πρόσφατες περιπέτειες του Χαϊκάλη θα φαντάζουν αθώες χοντράδες των νεανικών χολιγουντιανών κωμωδιών.

Με αποκαρδιωτικές, όμως, εικόνες φαιδρότητας, δίχως δημόσιο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, χωρίς διάλογο επιχειρημάτων με ανοιχτά χαρτιά και πραγματική κριτική και αυτοκριτική, θα περισσέψουν οι γρίφοι, οι γενικότητες, οι φήμες, οι κοινοτοπίες, οι υπερβατικοί διαλογισμοί. Και τελικά θα πρυτανεύσει η σύγκρουση συνθημάτων, η πυροδότηση ρητορικών συρράξεων, αν όχι οι υβριστικοί κανιβαλισμοί θέσεων, προγραμμάτων και προσώπων.

Για να μείνει μόνο, εντός βολικών βεβαιοτήτων, η πρόζα, η υποκριτική, οι αναιμικοί συμβολισμοί που θα προσφέρουν ανάμικτη ιλαρότητα και μελαγχολία στους πολίτες που θα τους παρακολουθούν αποσβολωμένοι. Αναπόφευκτα, μπροστά στη κρισιμότητα των εκλογών καταφεύγω πάλι στο Βολταίρο που υπενθύμιζε ότι «το χασμουρητό μπορεί να μην είναι ευγενικό, αλλά είναι σίγουρα μια ειλικρινής γνώμη». Και ας προχωρήσουμε, έτσι, ανάλαφροι ως υπνοβάτες, προς τις κάλπες και τα πεπρωμένα του έθνους…