Έβλεπα σε μια διάβαση στο Χαλάνδρι το ίδιο πανό που έγραφε, απαιτώντας πριν τις εκλογές, «Σεισάχθεια» να γράφει τώρα «“Τσίπρας-Βαρουφάκης: Μάπα το καρπούζι”.  Και είπα μέσα μου, να μια ακόμα υπαίθρια υπερβολή. Και, όπως τα καρπούζια τέτοια εποχή, μάλλον πρώιμη.  Έβλεπα, επίσης, το Γκίκα Χαρδούβελη στο Mega να ψελλίζει κάτι δικαιολογίες, αδυνατώντας να εξηγήσει πώς δεν διαπραγματεύτηκε αυτός με τους δανειστές όσα πέτυχε ο Βαρουφάκης. Να παγώσει, δηλαδή, το ΦΠΑ, να μειώσει για φέτος το ποσοστό για το πρωτογενές πλεόνασμα , να μεριμνήσει για τους φτωχούς. Αναγκαστικά υπενθύμισα στον εαυτό μου  την πολιτική, πνευματική ή και ηθική ανεπάρκεια , για να μη πως το κυνισμό, της προηγούμενης κυβέρνησης.

Όχι ότι όλα πάνε ρόδινα με τη τωρινή κυβέρνηση αλλά τα περί  «κωλοτούμπας» που της καταλογίζουν είναι μάλλον συμπλεγματικά, ευτελή και μικρόψυχα. Εξάλλου όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι δυσμενής, κάθε  αξιοπρεπής συμφωνία προς αποφυγή της συντριβής θεωρείται νίκη. Η, τέλος πάντων, μη ήτα. Αν όχι περιφανής, τουλάχιστον βολική ως αναδίπλωση, εφόσον παρέχει το  ευέλικτο δικαίωμα σε μια αριστερή κυβέρνηση να προσαρμόσει, για επικοινωνιακούς λόγους, την πραγματικότητα στις επιθυμίες της. Και αντιστρόφως. Εν τούτοις αρκετοί , μάλλον γραφικοί, παραχωρητικοί του χθες  και ανένδοτοι του σήμερα, εντός και εκτός της κυβέρνησης, συντάχτηκαν στην ίδια κριτική πλατφόρμα, επιρρίπτοντάς της αφελή αισιοδοξία και ανεδαφικότητα που δήθεν καμουφλάρει  άτεχνα μια άνευ όρων παράδοση.

Αναπόφευκτα, αναρωτιέμαι τι θα έπρεπε να κάνει μια νέα κυβέρνηση υπό την απειλή άμεσης χρηματοπιστωτικής ασφυξίας;  Να περιμένει ότι Κινέζοι, Ρώσοι,  Ιρανοί, Αζέροι, και λοιπές υποτίθεται γαλαντόμες εναλλακτικές δυνάμεις, θα μπουν διαγκωνιζόμενες στην ουρά για το ποιος θα πρωτοδανείσει τη χώρα; Να τυλιχτεί μήπως με το λάβαρο του προγράμματος της ΔΕΘ και να σαλτάρει  στο γκρεμό της πανωλεθρίας δίνοντας έτσι ένα ατίθασο μάθημα  στη σύξυλη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ ; Να επενδύσει, άραγε, στις διακυμάνσεις της λαϊκής διάθεσης μεταξύ φούριας και φόβου; Που από τη μια συμμετείχε μαζικά στα αυθόρμητα ανά την Ελλάδα συλλαλητήρια που διατράνωναν περήφανα πως “δεν εκβιαζόμαστε, δεν υποχωρούμε», ενώ από την άλλη εξίσου αθρόα και με ορμητική ευψυχία απέσυρε καθημερινά μερικά δισ. από τις τράπεζες;

Ευτυχώς, που δεν πρυτάνευσαν τέτοιοι λεονταρισμοί και λοιπές άνευ ουσίας γενναιόφρονες πρόζες την ώρα που ο αλαζονικός χερ Σόιμπλε ακόνιζε χαιρέκακα του αιχμηρούς κυνόδοντες του. Λογικά η συνειδητή, ψυχική τάση του εγχώριου οικονομικού επιτελείου οδήγησε στο, υπό τις συνθήκες,  αυτονόητο. Έστειλε στο χρονοντούλαπο αυθαίρετες προγραμματικές κοστολογήσεις, χαλιναγώγησε  τις όποιες ναρκισσιστικές υπερεκτιμήσεις και αποφάσισε να διαχειριστεί  με σύνεση  τη  παράφορη προεκλογική υπερκόπωση. Όλα, κατά τη γνώμη μου, θεμιτά. Διότι ο εκάστοτε συμβιβασμός δεν είναι εξ΄ ανάγκης και ταπεινωτικός. Στις άνισες αναμετρήσεις, άλλωστε, μπορεί να θεωρηθεί έως και ανακουφιστικός. Και, εν προκειμένω, μπορεί να αποβεί χειραφετικός, αναλόγως με τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης, τόσο στα δημόσια οικονομικά όσο και στις πολιτικές πρωτοβουλίες.

Ως εκ τούτου κάθε  συγκυριακή συμμαχία μεταξύ έξαλλων αριστερών ιδεοληψιών αντλημένων από το ντετερμινισμό και παρακμιακών συντηρητικών εκδραματίσεων υποδεικνυόμενων από τους δανειστές, είναι και βιαστική και μη ρεαλιστική  Γιατί πέρα από τη κριτική προς τις κινήσεις της νέας κυβέρνησης φανερώνει το υπαρξιακό δράμα και τα αδιέξοδα όσων έχουν μοιρολατρικά προσηλωθεί σε χίμαιρες. Καμία, ωστόσο, πολεμική  δεν θα μπορεί  να καταστεί εκβιαστική όσο η διανοητική εντιμότητα και η θαρραλέα στάση της κυβέρνησης θα επιβάλλει καθημερινά στη δημόσια σφαίρα ένα ειλικρινές αφήγημα. Όχι  μια έντεχνη προπαγάνδα που θα καταπραΰνει  τάχα ασυμβίβαστους και θα διαψεύδει δήθεν Κασσάνδρες