Ας αρχίσω από τη πρωθυπουργική διαπίστωση, ή αν θέλετε παραδοχή, ότι από τούδε θα προεδρεύει σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας. Προχωρώ στην ανακάλυψη του φιλοκυβερνητικού Τύπου ότι με τη νέα κυβέρνηση διασφαλίζεται η κυβερνητική συνοχή, αφού τα μέλη της είναι πλέον της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.

Συνεχίζω με την διαβεβαίωση των αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ ότι αφού οι ονειροπόλοι της δραχμής, υπουργοί της Αριστερής Πλατφόρμας, αντικαταστάθηκαν, ουδείς πλέον δεν θα μπορεί πλέον να υπονομεύει εκ των έσω τις κυβερνητικές επιλογές του πρωθυπουργού. Κλείνω με τη διαδεδομένη αίσθηση ότι αφού ο Αλέξης Τσίπρας δεν βιάζεται να προβεί σε κομματικό ξεκαθάρισμα, και δεδομένου ότι εσωκομματική αντιπολίτευση δεν θέτει θέμα εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του, η ανασχηματισθείσα κυβέρνηση θα μακροημερεύσει.

Βλέπετε καμία αντίφαση σε όλα τα παραπάνω ή εγώ είμαι ανορθολογικός; Πώς γίνεται μια κυβέρνηση μειοψηφίας να επιδοκιμάζεται εμπράκτως από την παροπλισμένη αντιπολίτευση και ταυτόχρονα να στηρίζεται από εκείνους του δικούς της κομματικούς βουλευτές που της αρνήθηκαν τη πλειοψηφία; Απλώς οξύμωρο. Από πού κι ως πού εξασφαλίζεται το συμπαγές του κυβερνητικού σχήματος ενόσω η κομματική νομιμοφροσύνη τίθεται υπό αναστολή και υπό μακροπρόθεσμη διαβούλευση; Σκέτα παράλογο.

Πώς, ακόμα, προβλέπεται η μακροημέρευση μιας τέτοιας κυβέρνησης όταν από τη μια κυβερνητικά στελέχη ρητώς προβλέπουν εκλογές το φθινόπωρο , άρα προκαταβολικά την υπονομεύουν, ενώ οι δανειστές σχεδιάζουν, στην περίπτωση πολιτικής αστάθειας, κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής; Πλήρως ανισόρροπο. Ποιος, τέλος, εγγυάται τη κυβερνητική συνοχή από τη στιγμή που τα δυο κόμματα που τη συγκροτούν έχουν διαφορετικό ιδεολογικό ορίζοντα, ενώ μοιράζονται αποκλίνουσες πολιτικές αφηγήσεις; Εντελώς σχιζοφρενικό.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Ο μόνος συνεκτικός δεσμός αυτής τη κυβέρνησης είναι η τρόικα, οι θεσμοί , το πακέτο Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν μπορεί , πλέον , να ασκήσει καν νομοθετική πρωτοβουλία, αν προηγουμένως δεν έχει την έγκριση των τριών στελεχών των ανωτέρω αναφερθέντων οργάνων. Δεν μπορεί, επίσης, ούτε σε δημόσια διαβούλευση να θέσει ένα νομοσχέδιο, αν προηγουμένως αυτό δεν έχει φιλτραριστεί εξονυχιστικά από τους παραπάνω μεγαλουπαλλήλους και αν αυτοί δεν συμφωνήσουν.

Αρκεί μια μόνο υπενθύμιση του πρόσφατου παρελθόντος για να αντιληφθείτε το μετεωρισμό και αυτής τη κυβέρνησης πριν τη γρήγορη φθορά, τη βαθμιαία αποσύνθεση και, τελικά, τον αναπόφευκτο κατακερματισμό. Το πρώτο μνημόνιο του 2010 εξαΰλωσε το ΠΑΣΟΚ. Το δεύτερο του 2011 αποδεκάτισε τη ΝΔ. Το τρίτο μνημόνιο του 2015 διέσπασε ήδη τον ΣΥΡΙΖΑ πριν καν αρχίσει να το εφαρμόζει. Θα μου πείτε ότι τα δυο προηγούμενα κόμματα δεν ήταν αριστερά. Σωστά. Αλλά κρατούσαν αμφότερα τόσες καυτές πατάτες να τσουρουφλίζουν τα χέρια τους όσες αναλαμβάνει τώρα να δροσίσει ο Χαϊκάλης.