Ένα από τα καθήκοντα του καλού πολιτικού είναι να ξέρει να μετράει. Η αριθμητική περιστασιακά χαρίζει την πρωτοκαθεδρία, αν και δεν συμβαδίζει πάντα με την πολιτική ηγεμονία. Υπ’ αυτή την έννοια, δεν είναι ούτε παράξενο, ούτε αθέμιτο στο πολιτικό παιχνίδι η κινητοποίηση για την επιδίωξη του μεγαλύτερου δυνατού αθροίσματος. Στην περίπτωση, πάντως, που τα «κουκιά» δεν βγαίνουν είναι συνήθης η προσφυγή στα «μαξιλάρια», τα «σωσίβια», τις «δεξαμενές» των προθύμων και τις πάσης φύσεως «εφεδρείες» ώστε να συγκεντρωθεί η απαραίτητη σούμα. Η συγκέντρωση 180 ψήφων στη Βουλή για την προεδρική εκλογή, είναι χαρακτηριστική αυτής της διεργασίας. Και στην προσπάθεια ώστε να καλλιεργηθεί πρόσφορο έδαφος για το όλο εγχείρημα καθώς και να συμπληρωθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πρόσθεσης, γίνεται σχεδόν αναπόφευκτος ο παρασκηνιακός σχεδιασμός. Ένα πολιτικό παιχνίδι που περιλαμβάνει-αν δεν προϋποθέτει- διαβουλεύσεις, παζάρια, μπλόφες, ξεκαρφώματα, αδειάσματα και ρελάνς σε ότι αφορά τις επιλογές ονομάτων για το κορυφαίο αυτό θεσμικό πόστο.

Ειδικότερα σε αυτή τη φάση που η κυβέρνηση επείγεται να εκλέξει το διάδοχο του Κάρολου Παπούλια από τη παρούσα Βουλή με τις ψήφους 180 βουλευτών ώστε να αποφύγει τις εκλογές. Το προσπέρασμα της λαϊκής ψήφου, άλλωστε , αποτελεί έ να πειστικό επιχείρημα προς ληξιπρόθεσμους βουλευτές και υπουργούς ώστε να επιμηκύνουν τη θητεία τους. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν πετύχει το προεδρικό κόλπο γκρόσο , η κυβέρνηση προτίθεται να χρεώσει την ευθύνη για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Σε αυτή τη συγκυρία, όπου περισσεύουν οι πολιτικές ίντριγκες, πυκνώνουν τα δημοσιεύματα -και αν θέλουμε τα πιστεύουμε - που θέλουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης να καταλήγουν στην υποψηφιότητα του 66χρονου Φώτη Κουβέλη, έξι μήνες πριν από τις προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αν και υποτίθεται πως μέχρι πρόσφατα η συγκυβέρνηση μελετούσε προεδρικές υποψηφιότητες με υπερκομματικά χαρακτηριστικά προσανατολιζόμενη στην επιλογή γυναίκας προερχόμενης από την κεντροδεξιά, το σενάριο επιλογής ενός αριστερού πολιτικού δεν της κακοπέφτει. Παρότι το κόμμα του οποίου ηγείται εξάντλησε τα εκλογικά του αποθέματα στις Ευρωεκλογές , εξαιτίας του ετεροβαρούς μείγματος οπορτουνισμού και ρεαλισμού με τη συμμετοχή αλλά και την αποχώρηση του από τη συγκυβέρνηση, ο Φώτης Κουβέλης διατηρεί αξιοπρεπέστατο πολιτικό προφίλ και ευρύτερη αποδοχή από τη κοινωνία. Αποτέλεσμα της σθεναρής επιμονής του για τη παραμονή της χώρας στο ευρώ και την επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων του μνημονίου.

Σε αντίθεση, μάλιστα, με την ροπή προς κυβερνητισμό και επίδειξη έντονου μικρομεγαλισμού αρκετών εκ των κομματικών συντρόφων του, ελάχιστοι μπορούν να αμφισβητήσουν την υπεύθυνη και μαχητική του διαδρομή, τις αρχές , το ήθος και τις κοινωνικές του ευαισθησίες. Συστατικά που τον καθιστούν ως τη πιθανή προσφορότερη επιλογή για το ύπατο αξίωμα της χώρας.

Χάρη, όμως, σε αυτό το αδιαπραγμάτευτο αξιακό του φορτίο και το κληροδοτημένο από τη στάση ζωής του ηθικό πλεονέκτημα , οφείλει ο ίδιος να ξεκαθαρίσει αν σκοπεύει να συμπράξει με τα κόμματα της συγκυβέρνησης για τη διαμόρφωση προεδρικής πλειοψηφίας. Και ακόμα περισσότερο σε μια χώρα που η σφοδρή οικονομική κρίση τείνει να συμπαρασύρει τους πολιτικούς θεσμούς, ένας αριστερός πολιτικός έχει χρέος να επιδείξει ακεραιότητα απέναντι στις νόθες ή πλασματικές συναθροίσεις βουλευτικών ψήφων , προϊόντων ενδεχομένως αδιαφάνειας ή και εξαγοράς. Ίσως , πάλι να εκτιμάται ως πρώιμο να εκδηλώσει τις άμεσα τις προθέσεις του ως προς το αξίωμα . Ωστόσο δεν πρόκειται να περιμένει κανείς Φανουρόπιτα, που θα φανερώνει τις αποφάσεις για τη τελική στάση του Φώτη-Φανούρη Κουβέλη. Εξάλλου , «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», δηλαδή «σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται κάθε στοιχείο του παρελθόντος μας» που έλεγε και ο αρχαίος ρήτορας Δημοσθένης.

• Ετικέτες: 
• Φώτης Κουβέλης